Expeditie Breda: Tips, Ervaringen en Gevoelens | Deel 1

Disclaimer: Mijn bedoeling was om tijdens Expeditie Breda een soort reisgids te maken voor op mijn blog. Maar zoals altijd dwaal ik snel af en ga ik toch weer vertellen over gevoelens en dergelijke. Het is niet anders. Ik deel alsnog een selectie van mijn avonturen in het mooie Breda met je. Vandaag deel 1.

“Ik denk dat mijn ziel het al weet, maar mijn hersenen nog wat argumenten nodig hebben.” 

Dramatisch zucht ik. Er is oorlog, het milieu gaat naar de knoppen en er zijn nog steeds ziektes die niet te genezen zijn. Maar dit is even mijn grootste probleem. Ik ben bang dat ik misschien wil verhuizen.

Mega irritant. Want ik heb nogal een hoop te verliezen. Mijn netwerk, mijn goedlopende lespraktijk, de leuke autoritten naar optredens met mijn collega-zangeressen uit de buurt. De Rijn om de ene hoek, de snelweg om de andere. Lieve vrienden in de omgeving, een fijne sportschool en een supermarkt voor de deur.

Waarom ik dan toch overweeg te verhuizen?

Familie. Ja. Jaren geleden werd me gezegd dat ik teveel aan mijn familie hing, dat het ongezond was hoe belangrijk ze voor me waren. Ook al vond ik die persoon niet perse iemand die gelijk had, ik trok het me aan. Alsof ik niet op eigen benen stond. Inmiddels denk ik ‘ik woon al 12 jaar zelfstandig en dat mijn familie zo bijzonder en belangrijk voor me is dat ik zelfs overweeg te verhuizen, dat is alleen maar iets om heel erg dankbaar voor te zijn’. 

En bovendien…tromgeroffel…ik heb toestemming en mag het eindelijk aan de grote klok hangen…IK WORD TANTE! Mijn kleine zusje heeft een baby in haar buik! En hoewel ik niet bepaald dol ben op baby’s is dat natuurlijk niet zomaar een baby! Mijn eigen kleine nichtje! Ze is nog niet eens geboren, maar toch heeft ook zij in zekere zin invloed op mijn plannen.

Goed. Expeditie Breda

Mijn oog laat ik vallen op Breda. Omdat het dichtbij het dorp van mijn ouders en zusje is. Omdat ik in dat dorp zelf niet wil wonen. En omdat Tilburg ook een optie zou zijn maar ik Breda altijd een fijnere stad heb gevonden. Ik heb geluk: ik mag een week in het huis van een soort-van-vriendin die op reis gaat.

De dagen, misschien wel weken, voor mijn vertrek ben ik een behoorlijk gespannen. Ik voel weerstand tegen het feit dat er misschien wel dingen gaan veranderen. Maar zoals bij alle gevoelens zal ook het ‘zal-ik-terugkeren-naar-Brabant-gevoel’ zich niet laten onderdrukken en dus kan ik maar een ding doen. Ik geef de tijdelijke bewoner van mijn eigen huis een enorme gebruiksaanwijzing voor de kat, en vertrek. Expeditie Breda is begonnen.

Kijk eens hoe vet. Ik heb hieronder een kaart gemaakt met alle aanraders die ik kreeg van vrienden op Facebook, en heb ook nog de andere bezochte plaatsen (behalve adressen van familie uiteraard) toegevoegd. Inclusief bijpassende iconen.

Dag 1: Eten, Zwemmen en Palm Parkies

Wanneer ik aankom in Breda dump ik mijn spullen vertrek ik meteen op de fiets naar het centrum. Onder andere een ijssalon werd getipt. Voor €1,50 geniet ik inderdaad van een bolletje watermeloen ijs van Ijssalon ‘Bon Appetit’, in/aan/op (de) Vlaszak. Vastberaden om alle Facebook-adviezen op te volgen ga ik door naar ‘In Kannen en Kruiken’. Het is zo warm dat ik moe wordt van de gedachte ergens op te moeten kauwen en dus bestel ik ‘Overnight Oats’. Die heb ik zelf nooit gegeten, want het leek me papperig en een beetje klef. Ik had eigenijk iets anders moeten bestellen, want dit is gewoon inderdaad niet mijn smaak. Daar kunnen zij ook niets aan doen. Toch geniet ik, van de zon, het ontzettend vriendelijke personeel dat de tijd neemt een praatje te maken, en van de lolly die ik krijg bij het afrekenen. Volgende keer gewoon wat anders bestellen.

Ik krijg een berichtje.

Mijn zusje. Of ik misschien zin heb om vanavond te zwemmen. Ik word warm van binnen, want hier doe ik het voor. Dit gemak. Spontaan mijn familie kunnen zien. Snel haal ik een salade op bij ‘Happy Italy’ (lekker, gezond en makkelijk) en rij binnen 15 minuten naar zwembad de Warande.

Hoewel ik in eerste instantie dacht dat baantjes trekken voor oude vrouwen is, ben ik toch redelijk gesloopt. Maar, het programma is nog niet ten einde, want ‘je moet echt naar ‘Palm Parkies’, dat is superleuk’ is me verteld. En dus fiets ik in mijn uppie naar park Valkenberg, waar die avond Bo Saris (gewoon Boris, je weet wel, van Idols) optreed. Gewoon gratis en voor niets kan je gaan staan luisteren naar zijn fraaie kunsten. Wat een leuk evenement! Geen alcohol nodig, geen vrienden nodig, ik dans vol overgave in mijn uppie en heb het reuze naar mijn zin.

Tenminste…

De eerste drie kwartier. Uiteindelijk weet ik via Facebook het nummer van een vage bekende uit Breda te achterhalen die me gezelschap komt houden. Dat is niet alleen gezellig, maar ook handig, aangezien ik nu een alibi heb wanneer een lieve – maar vooral dronken – Brabander vraagt “Zullen we samen dansen?”.

De avond wordt afgesloten met een appelsapje op het verkeerde terras. ‘Dok 19’ was me eigenlijk aangeraden, maar ik beland per ongeluk op het terras van hun buren: ‘Café De Huiskamer’. Ik geloof niet dat het uitmaakt. Appelsap is Appelsap en het personeel lijkt overal even vriendelijk. Misschien laat ik me beïnvloeden door het Brabantse accent wat voelt als een warm bad, maar ook los daarvan heb ik het idee dat de sfeer hier gemoedelijker is, minder opgefokt.

Dag 2: Familie en Chillen aan het Water

Mijn ochtend begint bij mijn tante. Die zie ik normaal alleen de ‘standaard’ dagen: de familiedag in September, het Chinees eten op Nieuwsjaarsdag, en met geluk nog een keer tussendoor op een verjaardag. Leuk om zo makkelijk even op de thee te kunnen en nu ik toch bezig ben kan ik net zo goed dat stukje door rijden en een gebakken ei mee-eten bij m’n zusje.

Daarna doe ik iets wat ik nog nooit gedaan heb sinds ik mijn ouderlijk huis verliet: ik ga onaangekondigd naar m’n ouders. Mijn moeder doet met een verrast gezicht de deur open en zegt: “Wat jammer An, ik moet wel zo gaan werken. En je vader is aan het werk”. Het heerlijke is: DAT MAAKT NU NIET UIT! Ik woon toch in de buurt. Misschien rij ik van de week nog wel een keer langs. We kletsen 10 minuten en dan vertrek ik weer. Ik heb iets belangrijks te doen: kijken of er een Brabantse vervanger is voor mijn geliefde Arnhemse Rijkerswoerdse Plassen en Lathumse Plassen.

Die is er

De Galderse Meren zijn beeldschoon. Je kan er makkelijk parkeren. Er is zon, zand, water en er zijn wc’s. Wat wil een mens nog meer? Nou, dit mens wil de andere aangeraden zwemplekken ook nog gaan bekijken, aangezien over de Galderse Meren niet iedereen enthousiast is. ‘Geen plek om in je eentje als vrouw naartoe te gaan’, zo werd mij verteld. Na een beetje Googlen lees ik inderdaad wat verhalen over ‘vieze gluurders’ maar dit lijkt voornamelijk te gaan om het naaktstrand. Hoe dan ook. Altijd voorzichtig zijn. Smeer je in tegen de zon, zorg dat je je veilig voelt en niet in je eentje door het bos fietsen. En dus ging ik ook met de auto. (Maar eigenlijk ook omdat die airco heeft.)

Tot zover deel 1. In plaats van ‘Liefs, Anne’ sluit ik vandaag toepasselijk af met:

Houdoe!

Anne