Hoe het afliep met mijn Tinder-Date van Vrijdag, oftewel de ‘Nick-en-Simon-Man’
De ‘Nick-en-Simon-Man’ over wie ik de vorige keer vertelde laat uiteindelijk van zich horen. Voor mijn gevoel moet ik er een eeuwigheid op wachten, maar eigenlijk duurde het misschien 24 uur. Zoals hij zelf later vertelt: “Als je een email krijgt reageer je daar toch ook niet meteen op?”. Zijn kijk op digitaal contact is zowel inspirerend als verwarrend. Het kost moeite om niet de volgende denkfout te maken:
Veel Berichtjes = Veel Aandacht = Bevestiging dat ik een leuke date ben = Hoera, ik ben geweldig!
Weinig Berichtjes = Weinig Aandacht = Amper bevestiging dat ik een leuke date ben = Help, misschien is er wat mis met me!
Toch weet ik mijn brein in korte tijd te trainen en zet ik zelfs de meldingen van mijn eigen telefoon uit. Wat is het prettig om je gewoon op je leven te focussen en je telefoon vooral als hulpmiddel te gebruiken om korte informatie uit te wisselen. En, nog belangrijker, wat heerlijk als de mensen met wie je omgaat ook daadwerkelijk aandacht voor jou hebben en hun telefoon in hun broek laten zitten!
Het is de eerste les van de vele die nog zullen volgen. Ik leer hoe je zaadjes uit een peper kan rollen, hoe handig de Apple Airpods zijn en welke boeken interessant zijn om te lezen. Ik leer dat er mensen zijn die echt plezier hebben in ‘gewoon lief’ zijn voor een ander en dus zomaar een kopje thee voor je zetten of een eitje voor je bakken. En ik leer dat de combinatie Tom Hanks met Meryl Streep geen garantie is voor een goede film. (Bonustip: de film ‘The Post’ kan je overslaan.)
De ‘Uren-Theorie’
Een wijze vriend van me zegt dat je standaard een bepaald aantal uur met iemand door moet brengen voor je weet of en waar het allemaal naartoe gaat. Laten we zeggen, 30 uur. Die kan je verspreiden over elke willekeurige periode. Bijvoorbeeld 15 weken lang wekelijks op vrijdagavond een drankje drinken. Dat is leuk voor mensen die het heel rustig aan willen doen, maar mijn visie is ‘of je nu rustig aan doet of niet, gekwetst worden kan je toch wel’.
Hoewel ik genoot van de rust met de ‘Nick-en-Simon-Man’, vind ik het dus geen probleem dat mijn volgende Tinder-Date, Mr. X, helemaal niet rustig aan doet. Het is namelijk ook wel lekker om gewoon toe te kunnen geven aan alle impulsen. Om je niet in te hoeven houden als je gewoon een willekeurig verhaal wil vertellen via een appje. Je niet opdringerig te voelen als je wil voorstellen de tweede keer diezelfde week iets af te spreken.
Mr. X, het klinkt als een nieuw boek van E.L. James
Zijn naam begint niet met een X. Maar het voorstel van mijn zusje, om alle mannen te nummeren, breekt mijn hart. Toen ik ooit auditie deed voor de dansacademie (haha, jep) kreeg ik een sticker op met een nummer en dat voelde echt een beetje oneerbiedig. Ik overweeg wat bijnamen, zoals ‘De ADHD-er’, en ‘De Man met de BMW’. Maar ook dat is niet goed genoeg, alsof ik iemand neerzet als een stripfiguur zonder diepgang. Uiteindelijk kies ik maar gewoon voor iets vaags wat wel interessant klinkt.
Mr. X
Wanneer ik met Mr. X date is het alsof ik met mezelf op pad ben. En eigenlijk is dat hartstikke leuk. Het is chaotisch en enthousiast, we onderbreken zowel elkaars als onze eigen verhalen en springen van de hak op de tak. Tijdens de eerste avond raken we elkaar bijna kwijt wanneer ik plotseling stilsta en naar een onverwacht gebouw staar, terwijl ik niet doorheb dat hij al zo’n 700 meter door is gelopen.
Binnen een week hebben we geweldige gesprekken en felle discussies. In het park wordt hij rustig en praat liefdevol over verschillende soorten hout. Ik heb niks met hout, maar vind het wel ontwapend hoe hij aandachtig elke boom bestudeert.In de auto bezorgt hij me een paniekaanval als hij met dreunende muziek en ongeveer 400 kilometer per uur over de weg scheurt. Ik kijk hem aan met een blik waar zelf mijn studenten bang van worden en vertel hem met ijzige stem dat ik wil dat hij me onmiddellijk naar een station brengt, zodat ik met de trein naar huis kan. Een ander moment zet hij bijna de auto stil om te kunnen kijken naar hoe mooi de maan is.
Op een ochtend hebben we binnen vijf minuten een vurige discussie op Whatsapp. Uiteindelijk vraagt hij vriendelijk of we niet gewoon opnieuw beginnen, en doen we nog een poging. Later komt hij erop terug en maakt alsnog zijn excuses, omdat hij zo fel was geweest. Hij is open, impulsief, goudeerlijk, en durft zichzelf onder ogen te komen.
Wilde Waakhond
Normaal ben ik degene ben die in andermans ziel zit te peuteren maar Mr. X isminstens zo erg. We confronteren elkaar met alles wat we opmerken. Ik vind dat hij niet de hele tijd mijn grenzen op moet zoeken. Hij vind dat ik niet de hele tijd zo hysterisch mijn grenzen aan hoef te geven. En daar heeft hij helemaal gelijk in.
Waar ik eerder altijd lief en zacht was en kon blijven geven ben ik inmiddels geneigd door te slaan naar de andere kant. Al een flinke tijd zit ik echt lekker in mijn vel, ik ben blij met mezelf en blij met mijn leven. En dat bescherm ik nu als een Wilde Waakhond. Want ik wil niet dat er een moment kan komen waarop ik ineens toch onzeker wordt. Waarop ik me weer afvraag of ik wel leuk genoeg ben, en mezelf ineens weer wil veranderen om aan andermans lijstje te willen voldoen.
Het is groots, meeslepend en avontuurlijk. En na twee intense weken is het ook weer voorbij.
Ik besluit er even van te herstellen . “Komende tijd ga ik niet meer daten!” hoor ik mezelf hardop zeggen. Mijn vriendin M. grijnst veelbetekenend. Mijn ouders lachen. Zelfs de kat lijkt met haar ogen te rollen.
De volgende – en tevens – laatste blog over Tinder lees je binnenkort!
Liefs,
Anne
