Miskraam dag ‘Laatste Druppel’

15 juli

Dit is de 7e blog en laatste blog in deze reeks. Heb je de vorige niet gelezen en doe je dingen graag op chronologische volgorde? Begin dan bij ‘Miskraam dag 1, Bloed in mijn Ondergoed’. Een overzicht van ál mijn blogs rondom het onderwerp ‘miskraam’ vind je hier.

Route 13. Afdeling Fertiliteit. Elke keer als ik ook maar denk voetstappen te horen, bonkt mijn hart in mijn keel.

Er wordt een patiënt binnengeroepen.

Ik herken het gezicht van de gynaecoloog en voel de tranen over mijn wangen stromen.

Goddank. Zij is het. Die lieve vrouw van de vorige afspraak. Niet ‘de-vrouw-zonder-gevoel’ die ik vorige week aan de telefoon kreeg.

Als ik aan de beurt ben, mag ik weer in de stoel met beugels plaatsnemen.

‘Meestal is het donkerder als ik mijn ondergoed uittrek’, zeg ik met de tranen nog in mijn ogen, maar een grijns op mijn gezicht. Het gaat vanzelf, humor, maar soms word ik er ook wel eens moe van en rol ik met mijn ogen.

Ze dimt het licht en stelt me gerust. Ik spreid mijn benen en terwijl ze voorzichtig het echoapparaat naar binnen brengt, kijk ik hoopvol naar het scherm.

Het is weg. Het vlekje is weg.

Ze ziet nog wat weefsel dat de doorgang blokkeert. Of ze het even weg mag halen. Ik kan niet wachten.

Ik knijp in de hand van mijn vriend terwijl ze (uiteindelijk met een soort barbecuetang) wat uit mijn baarmoedermond haalt.

‘Oh, hier zit toch nog wat.’

Tering, wat een pijn. Terwijl ze me ‘leeg maakt’, vraag ik haar of ze huisdieren heeft, zodat ik niet flauwval.

‘Willen jullie het zien?’

Even twijfel ik. Ik ben licht in mijn hoofd en hou niet van bloed. Aan de andere kant is dit waar ik al 3 weken op wacht. ‘Het ei’. De vruchtzak.

Ze haalt een bakje onder de stoel vandaan. Daar ligt het.

Symbolisch was het zo’n mooi idee, de helft van mijn vriend en de helft van mij gecombineerd in een klein mensje. Maar wat er in dit bakje zit, vind ik indrukwekkend vies. Een vlezige rode biet. Gevoelsmatig is ‘dat wat daar ligt’ inmiddels eerder een kwaadaardig gezwel dat in me zat, dan ons kindje waar ik me zo op aan het verheugen was.

16 juli

Ik kwispel mijn billen als ik wakker word en dans met poes Kroepoek door de slaapkamer. Ik ben bevrijd. Ik ben weer alleen. Het spookt niet meer in mij.

Voor het eerst sinds een week werk ik weer, maar aan het eind van de middag zeg ik toch de 3 mensen af die voor de avond op de planning stonden. Mijn lichaam is doodmoe.

Het geeft niet. Het begin is er weer. Leven.

17 juli

Op 17 mei, precies 2 maanden geleden, deed ik mijn eerste positieve zwangerschapstest.

Sindsdien is elk wc-bezoek spannend. In het begin een ongerust ‘zal er bloed zijn bij het afvegen’ en na de echo met het slechte nieuws ‘ligt er al een vruchtzak in de wc’ en ‘zitten er stolsels in mijn ondergoed’.

Vandaag is is het 17 juli. Ik doe mijn ondergoed omlaag. Ik plas. Ik veeg af.

Niks.

Het is voorbij.

24 juli

In de Efteling Facebook-groep (daar ben ik lid van want ik ben groot Eftelingfan en heb zelfs een abonnement) stelt iemand de vraag: ‘vanaf hoe oud nemen jullie je kinderen mee naar de Efteling?’

De reacties staan vol met foto’s van ouders met hun vers geboren baby’s van 3 weken oud in de Carnaval Festival of op zo’n paddestoel in het Sprookjesbos.

Ik huil.

Natuurlijk is het niet voorbij.

Rouw is niet te vangen in weken. Niet te controleren. Maar het lukt met ups en downs om eraan te wennen. Het lukt om ermee te leven en tegelijkertijd te kunnen genieten en met hoop vooruit te kijken naar de toekomst.

Het is tijd om deze blogserie af te ronden.

In een klap is alles weer zoals het daarvoor was, met als enige verschil dat niets meer is zoals het daarvoor was.

Ester Scholten

Houdoe en liefs,

Anne