Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.
Zondagmiddag 14 Juli. Ik rij in mijn auto naar huis en er is een weg afgesloten. Ik rij om en verkeerd. Ik rij verder en eindig wederom bij de weg die is afgesloten.
En ik huil.
“Ik wil naar rechts!” roep ik hardop tegen de wereld, “Ik wil verdomme naar rechts!”
De tranen stromen over mijn wangen. Ik ben boos. Zo overweldigend boos. Boos op de wereld die soms zo ontzettend tegenvalt. Boos omdat mijn printer nog steeds niet werkt. Omdat een hele goede zangeres vertelde dat ze nul zelfvertrouwen had omdat ze de dag ervoor werd afgezeken op een auditie en ik dat zo oneerlijk vind. Boos omdat een vriendin van me zo graag kinderen wil en het maar niet lukt. Ik ben boos omdat een man die ik niet eens kende me beledigde en kleineerde.
Boos op mezelf omdat ik heel veel heb om dankbaar voor te zijn en dus eigenlijk niet vind dat ik zo boos mag doen. Omdat ik al bijna 50 blogconcepten klaar heb staan die ik maar niet af krijg omdat ik niet zo goed weet wat ik er nou écht mee wil vertellen. Boos op Disney omdat ze doen alsof het leven op een gegeven moment gewoon ‘happy’ eindigt en het vanaf dan allemaal leuk is. Terwijl dat niet zo is. Het wordt nooit alleen maar leuk. Ik ben boos omdat ik aan het beeld voldoe van de dertiger met een quarterlife-crisis.
Ik ben boos, bang, enorm teleurgesteld en doodmoe. Van grote tegenslagen, kleine tegenslagen en het elke keer maar opnieuw overeind moeten krabbelen.
Ik vertrek
‘Ik ga weg’, denk ik, ‘ik pak mijn spullen en ga gewoon. Weg van alle verwachtingen en teleurstellingen. Ik neem mijn laptop mee en ga gewoon rijden, en af en toe stop ik en dan schrijf ik een blog. Dan word ik het dappere meisje dat gewoon vertrok en als een soort Pocahontas ging waar de wind haar heen bracht.’
Tegelijkertijd weet ik. Als ik dat doe dan ben ik niet het dappere meisje. Dan ben ik de zoveelste persoon die haar eigen shit niet aangaat en vlucht.
En nu?
Wanneer ik dit schrijf weet ik niet hoe dit verhaal gaat eindigen. Echt niet. Maar ik weet wel dat het verteld moet worden. En dat ik moet zorgen dat het ‘happy’ eindigt. Niet met een prins die me redt of omdat er een goede fee verschijnt, maar omdat ik mezelf weer bij elkaar raap en zorg dat het goed komt.
Dat klinkt zelfstandig en onafhankelijk en dat is het ook.
Tegelijkertijd is het walgelijk nuchter en niet romantisch.
Het is een reusachtige verantwoordelijkheid.
Vanavond huil ik nog en mag ik mezelf verdrinken in deze put van zelfmedelijden. Maar vanaf morgen ga ik de strijd aan. (Dit is inmiddels te lezen in deze blog.)
Liefs,
Anne
Disclaimer:
Er is geen reden om je grote zorgen om me te maken. Ik heb mensen die voor me klaarstaan en ik heb ook absoluut het vermogen hulp in te schakelen als dat nodig zou zijn. Ik weet nog niet helemaal hoe, maar dit verhaal heeft een mooi einde. Misschien geen sprookjesachtig Disney-einde, maar wel een hoopvol en fijn einde.
