Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.
15 Juli. Gisteren typte ik als een soort Game of Thrones personage: “Morgen ga ik de strijd aan!”
Dat klinkt heel heldhaftig. Maar ‘de strijd aangaan’ houdt in dit geval niet meer in dan om te beginnen gewoon uit bed te komen en een voedzaam ontbijt te maken. Dat doe ik.
“Is het stom dat ik het niet alleen kan?”
Vraag ik s’middags snikkend aan een vriendin die me al jaren kent. In de minuut voorafgaand aan die vraag heb ik een lijstje gemaakt met dingen die ik wil doen vandaag, en ik spreek met haar af dat ik s’avonds zal bewijzen dat ik het ook daadwerkelijk heb gedaan.
“Natuurlijk niet”, zegt ze lief: “Niemand kan het toch alleen? Je hebt helemaal geen structuur nu, na je verhuizing, met je onregelmatige en onzekere werk en omdat je alleen woont. Helemaal niet gek dat je een beetje houvast probeert te zoeken!”
Eigenlijk weet ik het ook allemaal wel
Als iemand om me heen in de shit zit dan weet ik zelf het altijd mooi te vertellen. Dan tetter ik:
“Het probleem met de mens is dat we niet genoeg bewegen. En hoe meer we stil zitten en nadenken, hoe vermoeider we raken. Dan voelen we ons slap, op alle vlakken. We denken dan dat we naar ons lichaam moeten luisteren, en nog wat langer moeten blijven uitslapen, maar dat helpt helemaal niet. Lief zijn voor jezelf is niet zorgen dat het zo comfortabel mogelijk is, het is óók zorgen dat je je sterk en veerkrachtig voelt.”
Soms haat ik mijn eigen wijsheden. Want ik geloof dat ik gelijk heb, en de consequentie daarvan is dat ik mijn sportschoenen aan moet gaan trekken en moet gaan rennen. 30 minuten maar liefst, zo heb ik vanmiddag afgesproken met mijn vriendin.
(Eigenlijk was rennen ook het enige wat op het lijstje stond voor vandaag. Rennen en de afwas. Maar geloof maar dat ik daar als een berg tegenop zag.)
Ik heb gelijk
Ik ren, ik jog, wandel, sprint en stamp door de straten, met een blik die zegt ‘Test me maar gerust Universum, maar ik zal het doorstaan!’ Voor mijn gevoel zie ik er dan heel erg Tyra Banks-achtig ‘Fierce’ uit, en ik geniet best een beetje van die illusie.
S’avonds voel ik me wat beter. Ik heb stappen gezet, letterlijk en figuurlijk. Alsof ik weer aan het roer sta en probeer te sturen, ook al is het uitzicht troebel en weet ik niet precies welke richting ik uit moet. Morgen weer een nieuwe dag.
Liefs,
Anne
P.S.
Serieus, het verschil tussen gisteren en vandaag is al zo groot. Ik heb ergens de stille hoop dat deze serie uiteindelijk als titel zal dragen: ‘Hoe ik in 7 dagen de quarterlifecrisis overwon’.
