Crisis #3, Waarin ik alle categorieën onder de loep neem

Deze blog is onderdeel van ‘De Crisis van 2019‘. Lees alsjeblieft deze blog eerst voor meer informatie.

Ok. Aangezien we toch persoonlijk zijn geworden. Laten we voor het overzicht even de ellende per categorie bespreken.

Categorie Liefde:

Waardeloos. Mijn hart werd gebroken en er werd daarna nog een paar keer met een soort van bijl op ingehakt. (Geen details i.v.m. privacy.)

Onder het mom van ‘nieuwe mensen leren kennen’ nam ik weer even een kijkje op Tinder, om er na een paar dagen ook weer te vertrekken met de mededeling: “Ik ben weg hier, want ik weet eigenlijk ook niet precies wat ik hier zoek.” Na een felle discussie met iemand die ik toch mijn nummer had gegeven besloot ik, ik word er doodmoe van. Stik er maar in. Alle jongens zijn stom.

Status op dit moment: Neiging tot doorslaan naar het andere uiterste: ‘Mannenpauze’. (Mannenpauze = elk contact met single mannen vermijden, want, bang om me te snel in iets nieuws te verliezen en tegelijkertijd, bang dat ik me nooit meer in iets durf te verliezen.)

Op wat voor manier kan ik dit aanpakken: Misschien gewoon even niet aanpakken en het lekker laten gebeuren.

Categorie Huis:

Het gekke is, ik heb nog geen moment getwijfeld of het een goed idee was om te verhuizen. Ik ben dol op Breda. Dol op de plek waar ik woon. Iets minder dol op het feit dat ik geen vaatwasser heb, maar hey, een mens kan niet alles hebben.

Afgelopen tijd kreeg ik het gelukkig voor elkaar om de hele tijd te zorgen dat er geen troep bij kwam, waardoor mijn appartement er helemaal top uitziet. Tenminste.

Voor de mensen die niet achter de deur kijken.

Status nu: Er ligt een enorme stapel achter de deur. Met nog-te-lezen-belasting-brieven, in-te-plakken-plakboek-dingen en nog meer ellende. Die stapel is een donkere wolk in mijn leven. Net als de kast die in elkaar moet worden gezet. Al vier weken lang. Maar dat kan ik dus niet alleen.

Op wat voor manier kan ik dit aanpakken: Dit is natuurlijk geen hogere wiskunde. Ik ga mijn vader vragen of-ie kan helpen met de kast. En vanaf vandaag elke dag een uur bezig met ‘De Stapel van Ellende’. We kunnen wel emotioneel gaan doen maar dit is gewoon een kwestie van ‘niet lullen maar poetsen’.

Categorie Sociaal:

Dit vond ik spannend afgelopen maanden. Want hoe moet je nou als dertiger zonder collega’s, nieuwe vrienden gaan maken?

Eerlijk. Ik heb nog nooit zulke sociale maanden gehad als afgelopen tijd. Hoepelen met L. in het park, appen en bellen met I., naar de nieuwe kat van K. gaan kijken, ijs eten met J… Het hield maar niet op.

“Het is alsof ik een soort jas van onzichtbare liefde om me heen heb” appte ik naar L. Dat klinkt een beetje klef, maar het is zo. Ik werd uitgenodigd voor een feestje door de oudbewoners van mijn appartement, gevraagd om te komen barbecuen bij mensen van mijn leslocatie. Ondertussen stuurde oudleerling J. nog een berichtje om te vragen of alles wel goed met me ging en ging ik vanochtend ook nog eens een stuk wandelen met onbekende Bredanaren. (Of ‘Bredanaaiers’, zoals mijn oom me vertelde dat het officieel heet.)

Status nu: Ik ben er een beetje van in paniek. Er zijn zoveel fijne mensen. Nieuwe mensen natuurlijk, maar er waren ook al zoveel oude fijne mensen! Het is nog best een klus om in iedereen te investeren en soms durf ik nu dus WhatsApp bijna niet meer te openen.

Op wat voor manier kan ik dit aanpakken: Stoppen met nieuwe mensen leren kennen. En misschien binnenkort alle ervaring gebruiken om een blog te schrijven over ‘hoe je nieuwe vrienden maakt’.

Categorie Werk – Wat info vooraf

Mijn vak (muziek) is natuurlijk altijd onzeker. Dat gaat altijd met wat pieken en dalen en tot nu toe gaat dat ook altijd goed. Een tijdje terug verhuisde ik naar Breda, en hoewel ik wist dat het even zou duren om een nieuwe lespraktijk op te bouwen, ben ik toch mega-ongeduldig. Ik had er bovendien niet voldoende bij stil gestaan dat mensen in de zomervakantie helemaal niet op zoek zijn naar zangles, en het dus extra lang zou duren voor ik weer écht flink wat uren zou kunnen maken.

Natuurlijk heb ik ook uitvoerend werk, maar ook daar zit uiteraard weinig structuur in en loop ik ook tegen wat andere dingen aan: ik ben de hele tijd afhankelijk van anderen én ik ben empathisch. Ik begrijp het als collega’s toch liever niet willen optreden op eerste kerstdag. En ook wanneer een muzikant toch niet op z’n vrije zondag naar Breda wil komen voor een optreden op een supervette locatie, snap ik dat. Want hij heeft het al zo druk.

Kortom. Niet ideaal allemaal.

Daarnaast ben ik bezig met een PR-bureau om wat meer focus te krijgen als ondernemer, en dit ook iets beter naar de buitenwereld te communiceren. (Soms snappen mensen niet ‘wat ik nou precies allemaal doe’, en dat is zakelijk gezien natuurlijk niet zo handig.) Hiermee bezig zijn is leuk, maar tegelijkertijd ook enorm kwetsbaar en confronterend. Mocht je nieuwsgierig zijn, hieronder een greep uit mijn Instagramstories erover:

Ok. Categorie Werk:

Vorige week zat ik ingestort op de bank bij ‘ons pap en ons mam’ en zei ik: “Als het binnen een jaar niet rustiger in mijn hoofd is, dan kap ik ermee. Dan ga ik bij de Rituals werken. Liever gelukkig en met rust, leuke collega’s en zonder gepieker over geld, dan hardnekkig vasthouden aan het ‘volgen van de droom’ die me zoveel verantwoordelijkheid geeft dat ik bang ben dat ik langzaam het plezier kwijtraak.”

Dit weekend dacht ik zelfs: ik stop. Ik stop gewoon nu. Met alles. Ik neem een simpele baan, dan maar geen eigen bedrijf en rondkomen van de muziek.

En dan gisteren. Gisteren gaf ik les en dacht ik: dit is het! Dit is gewoon wat ik moet doen, dit klopt! Het gaat vanzelf, het werken met mensen, mijn vingers over de piano, het bedenken van nieuwe oefeningen. Ik moet helemaal niks veranderen. Ik moet gewoon geduld en vertrouwen hebben.

Status nu: Relatief rustig. Eigenlijk is het probleem niet dat ik mijn werk niet meer leuk vind, ik heb gewoon behoefte aan méér werk. Meer leerlingen, meer workshops, meer optredens. Mijn werk is niet het probleem, mijn ongeduldigheid is mijn probleem.

Op wat voor manier kan ik dit aanpakken: Voorlopig geen impulsieve beslissingen nemen, genieten van wat meer vrije tijd en lekker doorwerken met het PR-bureau.

Categorie Gezondheid:

Behalve dat al dat emotionele gedoe ontzettend vermoeiend is, heb ik gewoon twee handen, twee benen en functioneert mijn lichaam prima. Ok, op drie keer flauwvallen na, maar die zijn te verklaren door Hele Dramatische Situaties. (Zoals deze.)

Ik weet dat ik – en iedereen eigenlijk – zeker in dit soort heftige tijden, goed voor mezelf moet zorgen. Daar heb ik niet altijd zin in, maar ik doe het wel. Ik eet, ik beweeg en ik slaap. Op dat laatste punt is nog winst te behalen.

Status nu: Spierpijn want: drie dagen achter elkaar flink bewogen.

Op wat voor manier kan ik dit aanpakken: Zo doorgaan en daarbij: kappen met dat ge-Netflix en ge-telefoon na 23.00. En mediteren eraan toevoegen. (Maar misschien dat laatste nog niet, want je moet natuurlijk niet van alles tegelijkertijd willen veranderen. #balans #stapvoorstap)

Conclusie

Ik kan me dan wel vreselijk ellendig voelen af en toe, eigenlijk valt alles best wel mee. Het stomme is, dat weet ik ook dondersgoed, waardoor ik regelmatig denk: ‘Jezus Anne, stel je niet zo aan, je hebt het echt niet zo slecht’. Niet persé een liefdevolle gedachte .

“Maar ik vind alles stom en zwaar en het is gewoon vaak zo moehoeilijk allemaal”, zeurt een stem in me.

Gelukkig is daar ook Juf Anne, mijn betweterige en bemoeizuchtige Alter Ego die nooit te beroerd is om wat goede raad rond te strooien.

“Bewustwording is de eerste stap naar verbetering”, zegt ze. Ze zal wel weer gelijk hebben.

Liefs,

Anne