Beste Meneer op de Fiets,
Na een nachtje slapen dacht ik dat ik het misschien zou zijn vergeten, maar nee, ik ben nog steeds erg onder de indruk van onze ontmoeting gisterenmiddag.
Het was in Venlo, rond 17.00. Ik was net klaar met werken, en begon aan mijn 70-minuten-durende reis terug naar huis. In een auto van minimaal 30 graden, met mijn nieuwe ventilator-met-sigaretten-aanstekker-stroom-verbinding,die zou moeten voorkomen dat ik onderweg zou smelten.
Waar u naar toe ging, geen idee! Maar onze paden kruisten zich, toen ik vanaf een zijweggetje de grote weg op wilde rijden. De grote weg was niet goed te zien, en dus moest ik, voordat ik erop zou rijden, eerst zo ver mogelijk naar voren gaan om te kijken of de kust veilig was. Hiermee blokkeerde ik helaas uw route, maar ik had mijns inziens geen keus.
Toen ik u zag drukte ik het gas in, zodat de auto wat naar voren zou gaan en u achter de auto langs uw weg zou kunnen vervolgen, maar u had inmiddels bedacht dat u vóórlangs zou rijden, over de grote weg. Ook goed natuurlijk. Doen we niet moeilijk over.
Maar u was niet tevreden. Nee, u begon een -waarschijnlijk met aan elkaar geplakte Limburgse woorden- tirade die ik niet helemaal kon verstaan, maar die heel duidelijk eindigde met de woorden: “Achterlijke kut!”
Zo. En dat vind ik toch niet helemaal normaal. Dat het vervelend is, ok. Maar u had ook kunnen zeggen; “Meid, dat doe je verdomde onhandig!”, of “Hé, let eens op!”. Of kunnen grijnzen en aan alle kanten uit kunnen stralen “Achja, weer een vrouw achter het stuur”.
Maar nee. Achterlijke kut.
Het zou zomaar kunnen dat u een vreselijke dag had. Dat uw vrouw heeft verteld dat ze wil scheiden. U de hond in moest laten slapen. Dat u onderweg was naar uw dochter die ergens stoned in een greppel lag of u zonne-allergie had en zo snel mogelijk naar de apotheek moest voor een crème tegen bultjes.
Dat zou ik allemaal erg vervelend vinden voor u, Meneer op de Fiets. Maar ik vind het geen excuus. We maken allemaal vervelende dingen mee, en als we onszelf daarmee een vrijbrief geven om grof en hysterisch met elkaar om te gaan wordt het natuurlijk een grote puinhoop op de wereld.
Gister keek ik een beetje dommig en verbaasd toen u mij aansprak, en reed daarna toch maar door. Maar een volgende keer parkeer ik mijn auto, stap ik uit, en krijgt u een preek. Zo’n echte juffenpreek, waarin ik in uw ziel ga peuteren en achterhaal waarom u zich zo gedraagt, en dan naïef denk dat ik uw gedrag kan veranderen.
Voor nu hoop ik dat u opgelucht bent, en wens ik u een fijn weekend.
Groetjes,
Anne
Dit was alweer mijn tweede blog! Leuk om dit te doen, en ik was ook heel blij met jullie reacties op mijn eerste blog!
