Het gaat niet zo goed

Het gaat niet zo goed. (Dat voelden jullie misschien ook al aankomen.)

Ik voel mijn lichaam in een rap tempo van overprikkeld richting overspannen gaan. (

‘Sorry lichaam’, zeg ik, tegen mijn hart dat maar snel blijft kloppen. ‘Ontspan nu maar’, zeg ik, tegen de spieren die stijf staan van de spanning.

‘Het spijt me Anne’, zeg ik tegen mijn lijf. ‘Ik wist niet dat het zo erg was. Ik dacht eigenlijk dat we heel goed op weg waren, dat we in balans waren. Misschien heb ik onderschat met hoeveel spanning ik je heb opgezadeld afgelopen tijd. In al mijn enthousiasme ben ik je misschien voorbij gedenderd. In mijn dankbaarheid voor wat ik allemaal wél had, heb ik misschien de zorgen die er óók waren, te vaak weggewuifd. Het spijt me. Ik neem je serieus. Ik zal voor je zorgen.’

Hier online blijft het waarschijnlijk voorlopig stil. 

Dat is onderdeel van mijn plan van aanpak. 

Want natuurlijk, NATUURLIJK heb ik een plan van aanpak. Bijna arrogant was het, hoe ik vanochtend tegen de huisarts vertelde ‘hoe ik allemaal wel niet denk erger te kunnen gaan voorkomen’ en ‘binnenkort weer als een feniks te zullen herrijzen’. Toen ik vertelde over het sudokupuzzelboekje wat ik gisteren kocht, zodat ik tijdens het rustig-aan-doen wel mijn brein kon blijven trainen, werd ik door haar teruggefloten. Of het misschien niet slimmer was om een kleurboek te kopen. Iets te doen wat ontspant in plaats van nóg meer uitdaging te creëeren. Zij is de huisarts, dus ze zal het wel weten…

Over twee weken mag ik naar haar terug. Dan overleggen we of het – naast mijn plan van aanpak – nodig is om toch een professional mee te laten helpen. Maar ik probeer toch nog even te fantaseren over hoe ik over twee weken misschien weer helemaal de oude ben – maar dan nog beter – en hoe ik dan een leuk ebook schrijf vol tips over overspannen zijn, waar heel veel anderen dan iets aan hebben. Zodat dit de moeite waard is.

– Nu komt er nog een stukje waarvan mijn vriend zei: ‘het voelt een beetje onlogisch dat je aan het eind ineens zakelijk gaat doen in zo’n persoonlijke blog, maar aangezien je werk zo belangrijk voor je is, klopt het misschien ook wel weer dat het erin staat.’ Ik vind dat hij daar wel gelijk in heeft. –

Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet eindigen. Ik ben positief, maar doodmoe. Toch voel ik nog heel erg de behoefte om duidelijk te maken dat ik niet alleen mezelf, maar ook mijn werk serieus neem, dus bij dezen: ik heb mijn rooster aangepast waardoor ik minder uren werk. Dat geeft niet alleen rust, het zorgt er ook voor dat ik, áls ik dan werk, gewoon de kwaliteit kan leveren die mensen gewend zijn in plaats van een schim van mezelf te zijn. Ik wil eventuele leerlingen en mensen-die-een-liedje-bij-de-lunch wilden boeken, dus op het hart drukken: plan lessen en liedjes in en laat me mijn verrukkelijke werk doen, want het geeft me zo veel voldoening en blijdschap! (En geloof me, ik ben echt niet 24/7 een wrak. Ik ben alleen een beetje minder overweldigend misschien, maar da’s ook wel eens lekker rustig.)

Hier hou ik het bij voor vandaag. Ik ga mijn lichaam geven wat ze nodig heeft en lekker slapen.

Houdoe en liefs,

Anne

P.S. 1.

Er moet altijd een foto bij een blog, maar ik ga nu even geen energie steken in het maken van een selfie. Daarom een foto van de dingen die het leven nu net een beetje fijner maken. De geurkaars die m’n vriend gewoon zomaar voor me kocht. En het prachtige boek dat ik voor mezelf kocht (en waarvan m’n ouders het bedrag meteen overmaakten zodat ik het eigenlijk van hen had gekregen, zo lief). Zolang ik nog van die dingen kan genieten, komt het heus wel weer goed.

P.S. 2.

Hoe goedbedoeld ook, ik heb momenteel weinig aan adviezen als ‘je zou niet moeten bloggen als je je zo slecht voelt’, ‘je kan beter even 3 weken stoppen met werken’ en dat soort dingen. Ik vertrouw op mij – en op mijn huisarts – en ik merk dat het me heel erg helpt als mijn omgeving dat ook doet. Het delen van tips uit eigen ervaring mag altijd, fijn juist! Ik laat me graag inspireren.