In je blote kont

Oktober 2018: Waarschijnlijk lees je deze oude blog door de titel. Maar het is echt niet zo’n goed verhaal. (En ik gebruik tegenwoordige en verleden tijd door elkaar wat ook niet handig leest). En er staan ook geen pikante foto’s bij. Lees liever de blogs waar ik trots op ben, zoals deze.

Om mijn leven te beteren ben ik sinds kort weer lid van de sportschool. Ik ben niet alleen lid, ik gá ook daadwerkelijk, en daar ben ik enorm trots op.

Vanochtend ging ik weer. Ik was al helemaal trots op mijn planning, want ik had het goed uitgedacht:

08.00 Op en ontbijten

08.30 Vertrek (op de fiets!!!) naar sportschool

09.00 Les Yoga

10.00 Douchen en daarna meteen door (weer op de fiets!!!) naar m’n studio/lesruimte/praktijkruimte/werkhok (ik heb de juiste term nog niet gevonden) om een repetitie voor te bereiden.

En dan van daar uit uiteindelijk weer (op de fiets!!!) door naar de Jacobiberg om daar tot 21.00 zangles te geven en daarna (op de fiets!!!) naar huis te gaan.

Op die manier zou ik productief, sportief en bovendien ook schoon zijn, en daarnaast al fietsend van de zon kunnen genieten.

Douchen

Maar. Dat douchen. Dat vind ik dus wel echt een ding. Om daar in je blote niksie te gaan staan. En nog erger, om door de ruimte te lopen richting de douche. Met allemaal mensen om je heen die je niet kent (of misschien nog erger, mensen die je wél kent), en spiegels.

Ik weet het, we hebben allemaal een lichaam, je moet dankbaar en blij zijn als je gezond bent en gewoon 10 vingers en 10 tenen hebt, en niemand kijkt.

Niemand kijkt

HAHAHA! Geloven jullie dat? Dat niemand kijkt? Dat is echt de standaardzin die men zegt over dit soort ‘blote-kont-situaties’. Nudistenstranden, sauna’s, douchen na het sporten; “Nee hoor, niemand kijkt, je bent helemaal niet bezig met het lichaam van de ander”. Nou mensen, al ben ik de enige op de wereld die het toe durft te geven; ik kijk wel. Want ik kijk de hele dag. Dat wil niet zeggen dat ik hele gemene of intieme gedachten heb, ik neem gewoon waar wat ik zie. Als je kleding aan hebt, maar ook als je dat niet hebt. En eigenlijk trekt het wanneer je niks aan hebt tóch nog wat meer de aandacht. Niet omdat het vies is of raar, maar gewoon omdat het ongebruikelijk is.

En dus

En dus ging mijn yogales alles behalve ontspannen. Want ik wist dat het zo zou gaan gebeuren. Voor de eerste keer. (Ik kan me in ieder geval niet herinneren dat ik afgelopen 10 jaar al eerder in m’n blote niksie door een kleedkamer ben gehuppeld). Het hielp niet dat ik -zoals ik eerder vertelde- geen ruimte kan inschatten, en er dus ook pas op locatie achterkwam dat die superlichte en handige microvezel handdoek niet mijn volledige lichaam kon bedekken. Het woord ‘keuzestress’ is nog nooit zo van toepassing geweest.

Hoop

Gelukkig is er hoop. Een andere dame die staat te douchen is wél op haar gemak, ze begint zelfs tegen me te babbelen over het water dat ze zo warm vindt. Ik hakkel als een 11-jarige jongen die voor het eerst een meisje benadert. “Uhm. Warm. Ja. Douche. Uhuh. Water.” Uit de douche gekomen ontvouwt een ander blote dame haar enorme toilettas en begint zich ijverig in te smeren met bodylotion. Ik kijk en leer. Of eigenlijk, ik probeer niet te kijken, maar wel te leren. De eerste stap is gezet.

Liefs,

Anne

Ps 1: Als je me ooit tegen komt op in zo’n situatie, maak dan een grapje om me te helpen.

Ps 2: Dat meisje op de foto, dat ben ik uiteraard niet. Komt gewoon lekker van het internet af.

Ps 3: In de ‘footer’ (dat betekent ‘het onderste gedeelte van een webpagina) zie je nu een Instagramfeed, ziet er fraai uit toch?! Behalve als je niet van katten houdt. Ik hou niet van selfies en het is dus de feed van mijn kat ‘Kroepoek’. Ja, mijn kat heeft Instagram, ja ik weet dat het belachelijk is, maar ik schaam me er niet voldoende voor om het te gaan verbergen. (Inmiddels is Kroepoek vanwege de prestatiedruk gestopt met haar Instagramaccount.)