Laatst las ik dit:
Je kunt je een nieuw mens voelen na een goede hardloopsessie. Je zorgen zijn even geen zorgen, want het enige wat nu telt zijn je ritme, hartdruk en ademhaling. Zo kan je lekker je hoofd leegmaken.
Je hoofd leeg maken met hardlopen? Nou vergeet het maar.
De gedachtes die ik heb tijdens het Hardlopen:
- Gadver, het is hier een mijnenveld aan naaktslakken.
- Misschien zie ik er, zwetend in m’n H&M hardloop outfit, wel uit als een heel sportief glinsterend bezweet model!
- Een andere hardloper! Nu ben ik ‘een van hen’; een van die ‘sportieve, gedisciplineerde mensen’.
- Zal ik hem een high-five geven? Is het überhaupt gangbaar lotgenoten te begroeten? Net als mensen die volkswagen-busjes rijden?
- Ik heb zin in chips. Bugles met kaas uit een tube.
- Ik sport nu al 3 weken, minimaal 3x per week. En het is niet te zien. Ik kan het net zo goed niet doen.
- Waarom krijg ik nog steeds geen Endorfine tijdens het rennen?
- Waarom fluistert Evy in mijn oor “Wist je dat hardlopen uw seksleven bevordert?”
- Krijgen 12-jarige hardlopers deze informatie ook te horen?
- Als ik straks ook nog buikspieroefeningen doe ben ik echt een held!
- Ik heb zin in die Rocky Road van de Appie waar ik laatst over schreef.
- Zal ik een spagaat-sprong doen? Er is toch niemand op de weg.
- Kijk wat een lieve kat! Die ga ik even aaien.
En dat was nog maar een selectie. Nee, ik word niet rustiger door het hardlopen.
Overigens, al word ik niet rustiger, het doet me wel goed, dat hardlopen! Ik ben elke keer enorm trots op mezelf. Want het is geen marathon, het is niet indrukwekkend snel, maar ik doe het wel. Elke kilometer is er eentje!
Liefs,
Anne
