Hello, is it me you’re looking for… ja, ik kreeg al een allerliefst mailtje van iemand die vroeg ‘is alles goed met je, ik heb al zo lang geen bericht van je gehoord’, en dat klopt. Ik was wekenlang, heel april, verdwenen. Vanwege een leuke reden gelukkig, want april gaf me alles wat m’n hartje begeerde.
Eigenlijk was het de hele maand precies hoe ik het al jaren voor me zag qua werk, hoe het ‘klopt’ en hoe ik vind dat het ‘hoort te zijn’. En ik ben zo blij dat ik er ondanks die niet-nader-te-noemen-pandemie eindelijk naar toe heb kunnen groeien met mijn bedrijf! 3 dagen (individuele) zangles geven in mijn eigen heerlijke lesruimte in Breda en verder mijn tijd vullen met het geven van workshops, voice-over-werk en af en toe nog een optreden.
En dat kreeg ik, allemaal:
- Een boeking voor een zangworkshop voor een bedrijfsuitje voor zo’n 40 man en nog eentje voor een speciaal evenement rondom zelfontwikkeling. Een boeking voor ukelele-en-zang-workshop voor een jarige en haar 12 vriendinnen.
- Mijn fijne werkplek, waar ik op mijn nieuwe oude fiets (€ 100,- en hij heeft 7 versnellingen!!!) naar toe fietste door de lente-zon.
- Een voice-over-klus, of nouja, 1 bedrijf dat me uiteindelijk inzette voor het inspreken van 6 engelse (!!!) TikToks en daarna zo enthousiast was dat ze me vroegen ‘ook nog even het telefoonmenu in te spreken’.
- De ‘gewone’ zanglessen die ik gaf, online en in Breda en die elke keer weer speciaal zijn omdat ik zulke mooie mensen voor mijn neus krijg.
- Een optreden met de Zingende Zeemeerminnen en dan óók nog eens na afloop spontaan foto’s maken met een fotografe omdat de locatie bij het strand was.
- En ohja, 79 pre-orders voor de 2 nieuwe online trainingen die ik spontaan aankondigde.
April gaf het me allemaal. Of nouja. Een geaccepteerd bod op een leuk huis om naar toe te verhuizen, dat zat er niet in. En tijd om mijn verhalen met je te delen ook niet. Maargoed. je kan niet alles hebben.
Vandaag wil ik in ieder geval iets delen over ‘dingen niet kunnen’
En daar heb ik een goede reden voor. Namelijk: ik heb sinds kort een saxofoon! Die zag je niet aankomen, en dat snap ik, want ik speel ook helemaal geen saxofoon. Mijn eerste instrument was een dwarsfluit. (Eigenlijk wilde ik als kind al zangles, maar omdat ik op de muziekschool in Dongen pas vanaf mijn 15e zangles mocht nemen, leek dwarsfluit een prima plan B.) Later leerde ik mezelf pianospelen, volgde ik zowel piano als dwarsfluit als bijvak op het Conservatorium en sinds corona speel ik ook aardig ukelele. (Ik heb er 12, ukeleles, want daar geef ik dus ook workshops mee.) Maar die saxofoon, dat is een vreemde eend in de bijt.
In het kort. Vroegere vriendin E. had een ex. Haar ex liet zijn sax bij haar staan. Zij had zelf al een sax dus leende ‘em aan mij uit. Ik vroeg na een jaar – waarin ik ‘em niet aan had geraakt – of ze ‘em terug wilde, maar dat hoefde niet. Ik leende ‘em uit aan fysio A. in Arnhem. En vorige week, zo’n 5 jaar na het uitlenen, dacht ik ‘hey, ik kan die sax gewoon terugvragen van fysio A, want het is nu mijn sax. Hoe cool, dan heb ik een sax’.
Omdat ik een conservatorium-diploma heb, muzikaal ontwikkeld ben én de grepen van de dwarsfluit overeenkomen met die van de sax, dacht ik ‘dat lukt me wel’. Zag al helemaal voor me hoe ik nonchalant op jamsessies binnen zou wandelen en zonder ooit een les te hebben gevolgd als een soort Candy Dulfer, met mooie laarzen en sexy Victoria’s Secret haar de sterren van de hemel zou improviseren.
Ik opende de doos, zette de sax in elkaar en dit was hoe het klonk:
Als je hebt geluisterd, hoorde je misschien dat het ergens ver weg leek op ‘Vader Jacob’. Soort van. Ondank mijn inmiddels 15 jaar als muziekprofessional, klonk ik als een dronken olifant met een longziekte. En dat was best een teleurstelling. Maar het brengt me wel op het volgende.
Fantaseren is iets anders dan gericht oefenen
Als je fantaseert over ‘het kunnen van iets’ (zoals dat ik me al sinds ik ‘mijn sax’ in 2012 van vriendin E. kreeg, voorstelde dat ik de wereld van de jamsessies zou veroveren), dan is dat leuk en inspirerend. Maar hou jezelf niet voor de gek. Fantasietijd is is iets anders dan de tijd waarin je actief een bepaalde vaardigheid traint.
Dus ook al droom je al vanaf je geboorte over het bespelen van een doedelzak, als je nog nooit een doedelzakmondstuk in je mond hebt gehad, is de kans groot dat je het verkeerd doet. Net zoals wanneer je me zou vragen om een muur te stucen. Ook al fantaseer ik daar al jaren over en geef je me de beste materialen (weet eigenlijk niet precies wat stucen is trouwens), 99% kans dat het niet goed gaat. Er is echt maar een miniem kansje dat het ’toevallig in 1 keer lukt’. Net als met bedrade oortjes eigenlijk. Er zijn veel meer manieren waarop je oortjes IN de knoop kunnen zijn, dan mogelijkheden waarbij je oortjes UIT de knoop zijn.
(Neemt niet weg dat sporters visualiseren hoe ze hun bal in het doel schoppen en dat het bewezen is hoe nuttig dat is, maar zij combineren dat natuurlijk alsnog ook met het bewust actief trainen van hun sport.)
‘Ik kan het toch niet’ is geen optie
Na mijn 4 minuten met de sax en het gevoel dat ik een klaplong had, wilde ik naar een vriendin appen ‘ik kan het toch niet’. Daar moest ik om grijnzen, want mijn zangleerlingen zeggen dat soort dingen ook en die krijgen dan altijd mijn irritant wijze woorden: het is niet ‘ik kan het toch niet’. Het is óf ‘ik kan het nóg niet’ of ‘ik vind het niet de moeite waard’/’ik wil me niet neerleggen bij het tempo waarin ik ontwikkel’.
Uiteindelijk is het natuurlijk aan ieder voor zich, om te beslissen wat-ie wil leren en waar-ie diens tijd en energie in wil steken. Sommige dingen hebben misschien ook meer prioriteit, zoals het leren autorijen, waar ik volgens mijn ouders meer dan 80 lessen voor nodig heb gehad. Heb het echt vervloekt, want het koste me vreselijk veel moeite, maar het bleef toch de moeite waard omdat ik me – terecht – realiseerde hoe nuttig het zou zijn om op een dag een eigen auto te hebben en ‘wanneer ik maar zou willen’, naar ‘waar ik maar zou willen’ zou kunnen rijden.
Maar – ook al doet de maatschappij je soms geloven dat je ‘een doorzetter’ moet zijn – soms mag je ook gewoon lekker met dingen stoppen. Of er überhaupt niet aan beginnen. Zoals schaken bijvoorbeeld. Echt geen haar op mijn hoofd die overweegt daar tijd of energie in te steken. Zie er het nut niet van in, het lijkt me niet leuk en ik denk gewoon niet dat ik óf de wereld óf mezelf er een plezier mee doe.
Talent is overrated
Tuurlijk is het makkelijker om te zeggen: ‘dit is niet voor me weggelegd, ik heb gewoon geen talent’. Maar ik denk dat er ‘heel veel’ wel voor heel veel mensen is weggelegd. Talent is overrated, uiteindelijk is talent ook maar gewoon ‘een bundeltje van ontwikkelde vaardigheden’. (Dat klinkt oneerbiediger dan ik het bedoel.)
Zo was ik laatst bij een workshop van zangeres Shirma Rouse. ‘Wat een talent’, dacht ook ik, toen ze begon ze zingen. De combinatie van muzikaliteit, zangtechniek, stage-presence… het leek zo ontzettend vanzelfsprekend en moeiteloos, dat het betoverend en magisch was.
Maar zo zong zij ook niet toen ze 5 was, vermoed ik. Het is training, ervaring, moed, werken met de juiste mensen en zo zijn er nog minsten 100 aspecten die zullen hebben meegespeeld. En natuurlijk zal ze op sommige gebieden ‘geluk’ hebben, of ‘een voorsprong’. (Mijn leerling met het syndroom van Down zal bijvoorbeeld vanwege haar aangeboren dikke tong nooit zo lekker kunnen articuleren als Shirma.) Maar dat neemt niet weg dat heel veel gewoon te trainen is.
In mijn sax-opname zou jij nu zeker niet zeggen dat ik ’talent’ heb voor saxofoon spelen. Maar ik weet: ik heb al een hoop skills die relevant zijn. Ik kan noten lezen, de juiste grepen pakken op een blaasinstrument, heb een ritmisch getraind gehoor… Als ik die ene ontbrekende skill waar het nu in mis gaat (‘hoe moet ik in dat ding blazen’) onder de knie krijg en ik oefen daar 3 weken op, brengt dat misschien alles weer in balans, op een enigszins magisch niveau, waardoor jij alsnog zegt ‘wow, jij kan lekker spelen An, wat een muzikaal talent’!
En…
Zodra je een beetje je eigen tempo kan accepteren, naar jezelf kijkt alsof je ook maar gewoon een mens bent en elke kleine stap toejuicht, kan leren heel erg leuk zijn. Laat je niet gek maken, succes!
Houdoe en veel liefs,
Anne
Dan nog even dit
- Deze maand geef ik op 19 mei een zangavond in thema ‘Girl Power’; een avond schaamteloos lekker zingen in een groep, waarbij je geen talent nodig hebt, je niet voor hoeft te bereiden en geen noten hoeft te kunnen lezen. Bestel NU je kaartje!
- Durf je niet of vind je dat je te slecht zingt? I’ve got your back! De dag daarna, 20 mei, geef ik namelijk een workshop ‘Zang voor mensen die niet Kunnen of Durven Zingen. Dit is voorlopig je laatste kans om mee te doen.
- Mediumgevorderd of gevorderde zanger? In juni ben ik de docent ‘Musicalzang’ op het ‘Stage Vibes’ weekend van ‘Vocal Vibes’. Een soort musicalkamp voor volwassenen, wordt superleuk! Hier lees je meer.
- En als laatste: ik ben bezig met twee hele concrete, speelse online trainingen. Een paar weken terug noemde ik ze spontaan op Instagram en kregen mensen de kans om te ‘pre-orderen’ voor maar € 14,- . Wel zo eerlijk als jij die kans ook krijgt. De ene training heet ‘Schaamteloos en Slim Spreken voor Vrouwelijke Ondernemers’ en de ander is ‘Beter Zingen in 10 Dagen’, gericht op beginners. Ook jij kan nog pre-orderen voor € 14,-.
