Ik werkte met 2426 mensen tot nu toe. Op Facebook heb ik 1158 vrienden, op LinkedIn 1424 connecties en op Insta 2393 volgers. Deze brieven van Anne worden gelezen door 574 mensen.
Er van uitgaande dat er ook een hoop dubbelop zijn, ken ik zo’n 5000 mensen. Ik schat zo in, dat ik er 4500 echt ontzettend leuk vinden en dat zo’n zelfde aantal mij ook leuk vindt.
Dat is best geweldig. Vind ik.
En ook een beetje heftig.
Eergisteren ging ik naar een ‘Helemaal Loesoe’, een feestje voor ondernemers. Enthousiast kocht ik ook een kaartje voor de BBQ vooraf en toen mensen vroegen ‘wil jij bij ons in het huisje slapen Anne’, dacht ik ook ‘hell yes’.
Onderweg naar het feestje baalde ik. Ik had sowieso een probleem:
Of het zou niet leuk worden en dat is een probleem. Of het zou wel leuk worden en dat is ook een probleem. Want wat als ik nog meer leuke mensen zou leren kennen? Ik bedoel; ik moet sommige vriendinnen al 2 weken terug-appen en wil ook graag met m’n kleuternichtjes naar de Dikkie Dik film en ik kom al tijd tekort.
Waarom nieuwe mensen aan het leven toevoegen die ik ook weer kan teleurstellen omdat ik maar beperkte tijd en aandacht heb?
(Dit vind ik trouwens ook een van de lastigste dingen in m’n werk; ik ontmoet ZO VEEL FIJNE MENSEN met mooie, ontroerende en heftige verhalen. Ze geven me nooit het gevoel dat ze ‘iets’ van me verwachten buiten mijn werk hoor, maar toch vind ik het moeilijk om niet die lieve single moeder die ik zangles geef een dagje te helpen, bij deelnemers van de training over ‘jezelf presenteren’ maanden later te vragen hoe hun sprekersklussen gaan en een oudleerling te vragen hoe het gaat na haar verhuizing. )
Na de BBQ (heerlijk want: eten) en het feest (verrukkelijk want: Sean Paul muziek en bellenblaas en dansen en af en toe buiten ouwehoeren en frietjes eten) eindigde mijn nacht in m’n onderbroek en slaapshirt onder een dekentje op de bank, waar ik met Paulien (die ik daarvoor pas 1x had gezien) van 00.45 tot 04.00 zat te kletsen alsof we elkaar al jaren kenden.
We hadden het over ondernemen. Over ouder worden, kinderen krijgen en ‘hoe sommige mensen hun sprankel verliezen’.
En we hadden het over vriendschappen. Over hoe ‘vloeibaar’ het mag zijn. Hoe de gedaante van liefde als een Barbapapa mag veranderen.
Dat het niet bij iedereen past om wekelijks met dezelfde mensen af te spreken. Dat je mensen ook heel lief mag vinden en echte verbinding kan voelen en daarna weer je eigen weg kan gaan.
Dat iets ook mooi kan zijn in het moment, zonder dat je daar dan daarna nog iets mee moet. Dat dat de waarde er niet van afhaalt.
Gisterenmiddag reed ik – na een andere ‘vriendin’ te hebben gesproken die ik al zeker 15 jaar niet meer had gezien – weer naar huis. Moe, voldaan, vervuld van liefde en met een beetje meer rust in mijn ziel.
Lieve lezer van mijn blog. Of je nu een oude bekende bent, een toekomstige ‘klant’, een mysterieuze onbekende of alles er tussenin: ik hoop dat je nog steeds geniet van de gekke ‘relatie’ die we hebben omdat jij mijn verhalen leest. Dankjewel dat je d’r bent.
Houdoe en liefs!
Anne
