Trots

Toevoeging op 23 februari 2019:

“Grappig, dit bericht werd in 2015 tussen de nieuwsberichten geplaatst op mijn website, die destijds puur bedoeld was om mensen te voorzien van informatie over mijn bezigheden als zangeres en zangdocent. Maar… eigenlijk is het gewoon een van de eerste blogs die ik schreef!”

Vooraf

Vandaag zag ik een bericht voorbij komen op social media. Een docent plaatste enthousiast dat zijn/haar leerling door was voor een auditie van een Conservatorium. Ik bedacht me ineens: dat moet ik ook doen! Succesverhalen plaatsen van mijn leerlingen! Dat ze voor opleidingen worden aangenomen en dat ik degene ben die ze daarop voorbereid heeft!

Natuurlijk. Dat zou een interessante en waarschijnlijk succesvolle manier zijn van reclame maken. Misschien heb ik zulke berichten ook wel eens geplaatst, want natuurlijk ben ik ook trots als mijn leerlingen doorstromen naar vakopleidingen.

Maar…

Maar ik ben net zo trots op mijn andere leerlingen. De leerling die gewoon een half uurtje per week komt zingen als hobby en ook mooi vooruit gaat, ook al was er geen tijd om te oefenen omdat het druk was op het werk. De leerling die in eigen beheer een single heeft opgenomen. En de leerling die misschien niet de beste van de klas is, maar wel altijd goed voorbereid is en vriendelijk doet tegen klasgenoten.

Die ene leerling die in het begin zo verlegen was en inmiddels lekker voluit durft te zingen. Die andere, die ineens moest huilen tijdens een eigen optreden, maar uiteindelijk wist te herstellen en toch haar liedje afmaakte. De leerling die besloot dat ze zich nog niet klaar voelde om op het grote podium op te treden. En dat dus ook gewoon niet deed omdat het beter voelde.

Ik ben er nog niet…

Die leerling die een zelfgeschreven liedje voor me durfde te spelen. De leerling die niet persé een solo hoeft. De leerling die zei “Maar X heeft nog geen solo gehad, dan mag ‘ie mijn zin wel zingen!” En de leerling die wél een solo wil en me dat ook wekelijks duidelijk maakt.

De leerling met niet de makkelijkste stem die wél elke oefening doet met het meest stralende gezicht dat ik ooit heb gezien. De leerling die ik wekelijks als een hysterische cheerleader aanmoedig omdat er zoveel meer inzit dan eruit komt, maar die op haar eigen tempo heus wel de ontwikkeling maakt die we willen zien. En de leerling die: “Zijn er nog vragen?” beantwoorde met: “Heeft u ook huisdieren?”

Ik kan nog uren doorgaan. Maar het is duidelijk: ik ben trots op mijn leerlingen. Niet alleen omdat ze heel veel talent hebben en/of vooruit gaan, maar ook omdat het zulke fijne mensen zijn.

Liefs,

Anne