Waarom ik 15 uur in de Gevangenis doorbracht

Zaterdag 2 november, s’ochtends

Het is 07.00 en ik ben klaarwakker.

Ik weet dat de wekker pas om 08.00 gaat, maar ik kom niet meer terug in slaap. Met mijn ogen wijd open probeer ik me een voorstelling te maken van wat me te wachten staat.

Om 08.35 fiets ik weg, al weet ik dat ik niet lang nodig heb voor mijn fietstocht. Gezien de locatie ben ik echter liever te vroeg dan te laat. Om 09.00 aanwezig, dat was de afspraak.

Ik zie de gevangenis van Breda, de Koepel, steeds dichterbij komen. Het idee benauwt me. De krappe cellen, de boze bewakers, het idee van jarenlange ellende die zich er heeft afgespeeld….

Om 08.51 rem ik af.

Er staat een man met een baard bij de ingang van de gevangenis. Hij lijkt een soort kruising van een Game of Thrones-personage en een labrador. Met zijn bruine ogen kijkt hij me geruststellend aan.

Het helpt niet.

Ik sluit aan in de rij. Rustig probeer ik te ademen, terwijl ik mijn voorgangers hun namen hoor noemen tegen een jonge vrouw achter de balie. Ik zie dat ook zij hun best doen om een goede indruk te maken. In hoeverre dat mogelijk is dan.

Even een reclame om je hartslag te laten zakken.

Zaterdag 2 november, s’avonds

Die avond krijg ik de mogelijkheid om mijn ouders te bellen.

Ik: “Mam, ik heb slecht nieuws en goed nieuws.”

M’n moeder: “Doe eerst het slechte nieuws maar dan…”

Ik: “Ik moet me morgen weer om 09.00 melden bij de gevangenis.”

M’n moeder: “…”

Ik: “Ik ben aangenomen! En morgen heb ik meteen een trainingsdag!”

Werken in de gevangenis

Jongens, er was toch zeker niemand die echt dacht dat ik serieus in de gevangenis heb gezeten afgelopen week? Ik? Voor het ‘echhie’? Ik ben de meest keurige vrouw van het land!

Toch is aan bovenstaand verhaal geen woord gelogen. Op 2 November deed ik auditie voor een baan als actrice bij een zogenaamde ‘Real Life Game’, genaamd ‘Prison Escape‘.

Ik werd aangenomen, deed de dag daarna de training én speelde de game afgelopen vrijdag zelf als deelnemer. Want, in mijn acteerkwaliteiten had ik alle vertrouwen, maar ik wilde ook zeker weten dat ik ‘als mens’ kon dealen met de spannende gevangenissfeer, zonder daar nog 3 dagen nachtmerries en hartkloppingen van te hebben.

(Dat klinkt overdreven, maar ik ben gewoon zo iemand die spanning vast houdt. Als ik een enge film kijk, wéét ik dat het nep is, maar voel ik me bang en durf ik eigenijk niet meer alleen naar de wc te lopen. Als ik heb gedroomd dat mijn moeder een affaire heeft met Badr Hari, wéét ik dat het niet echt is, maar voel ik me toch een beetje boos op haar.)

Of ik nog niet genoeg te doen heb

Ja, dat vroeg ik me eigenlijk ook wel even af. De afgelopen tijd ben ik heel bewust bezig geweest met waar ik me op wil focussen. Ik maakte zelfs een vision board! Nu moet ik zeggen: op dat bord waren geen plaatjes van bewakers of gedetineerden geplakt. Sterker nog, de enige link die ik tot nu toe had met de gevangenis waren de paar seizoenen Prison Break, die ik ooit half hyperventilerend keek terwijl ik elke 5 minuten “Oh nee, Michael, gaat het nou nooit eens goed?!”, kreunde.

Toch, ondanks dat deze ‘bijbaan’ niet persé logisch lijkt, voelt het heel goed ‘m met beide handen aan te pakken. Omdat ik – naast de voorstellingen met de Zingende Zeemeerminnen – bijna niet meer acteer en dat best wel mis. Omdat de gevangenis voor mij 10 minuten fietsen is en het daarnaast een leuke mogelijkheid is meer mensen te leren kennen hier in Breda. En omdat het, naast al die acts waar ik uren voor met krultangen en lippenstiften in de weer ben, ook een goddelijk idee is dat ik hiervoor alleen maar mijn haar in een staart hoef te doen, en klaar ben voor de show. Kortom, weinig gedoe, en vooral heel veel kunnen acteren, perfect!

Over dat ‘Prison Escape’

Het idee is simpel. Je wordt met zo’n 400 anderen opgesloten in de gevangenis, met als doel: ontsnappen. De uitwerking is geweldig: 80 acteurs om je heen die bijvoorbeeld andere gedetineerden of bewakers spelen, gevangenis ‘de Koepel’ als decor, een overal aan en geen enkele mogelijkheid tot het gebruik van een mobiele telefoon. Een flinke uitdaging dus.

Eerlijk. Ik dacht dat het niks voor mij was: ‘misschien wel leuk om aan mee te werken als acteur, maar niet als speler van het spel’. Maar. Ik vond het GEWELDIG. Echt geweldig. Toen ik uiteindelijk – met zowel mijn schoenen als mijn bh gevuld met illegale handelswaar – mijn enkelband aftrok en ontsnapte, voelde ik me een enorme held.

Wil je meer informatie over Prison Escape Breda, bekijk dan de website.

Het is duidelijk, ik ben erg enthousiast over deze ‘onverwachte wending van het leven’.

Tot binnenkort, op mijn blog, in mijn zangles, bij een optreden of… tot in de gevangenis!

Liefs,

Anne

Ohja!

Mijn bedrijf bestaat deze maand 10 jaar, om dat te vieren kan je zelf een pakket winnen! Daarover lees je hier meer!