Het is 21 september, dik een half jaar nadat de corona-maatregelen van start gingen. Ik ben er al zo aangewend, maar tegelijkertijd ook zo bang. Afgelopen half uur tikte ik driftig op m’n telefoon aan een facebook-post. Toen ik het terug las, ontdekte ik dat het per ongeluk een mini-blog was geworden.. Dus hier is-ie, ook voor jullie:
Dag lieve mensen.
Even ter herinnering: er zijn heel veel mensen bang nu.
Bang om onderdeel te zijn van een bizar spel van de overheid. Of juist bang om bang te worden gemaakt door zogenaamde complottheorieën. Bang dat hun longen nooit meer zo worden als voor corona. Bang om ziek te worden door het dragen van mondkapjes. Om ziek te worden door het niet dragen van mondkapjes. Bang dat sommige artsen misschien minder betrouwbaar zouden kunnen zijn dan we altijd gedacht hadden. Of juist dat artsen die een bijdrage willen leveren, de mond wordt gesnoerd.
Bang om te niezen in een supermarkt. Bang om afhankelijk te worden van financiële steun vanuit de regering. Of juist om niet genoeg steun te krijgen vanuit de regering. Bang dat andere mensen zich niet aan de regels houden en daardoor de situatie erger maken. Bang dat, als iedereen zich zo strikt aan de regels houdt, dit ons juist zwakker maakt.
Ik ben ook bang.
Omdat ik het idee heb dat, wat ik ook doe, er mensen zijn die me naïef en dom vinden. Het lijkt alsof we het eigenlijk alleen maar verkeerd kan doen.
Bang omdat ik weet dat ik zelf moet uitzoeken hoe ik er allemaal over denk, dat ik zelf mijn eigen waarheid moet vormgeven, maar bang ben dat ik misschien fouten maak.
En bang, omdat ik niet weet hoe ik met het onderwerp om moet gaan zonder óf mijn kop in het zand te steken, óf er 24/7 mee bezig te zijn en al mijn energie erdoor op te laten slokken.
Mensen zijn bang.
Zorg voor jezelf. Zorg voor elkaar.
Liefs,
Anne
P.s.
Mijn weekoverzicht komt later. Hoewel mijn laptop vrijdag gerepareerd was, legde hij zondag weer het loodje. (Inmiddels staat-ie online.)
