26 juni 2024
Dit is de 4e blog in deze reeks. Heb je de vorige niet gelezen en doe je dingen graag op chronologische volgorde? Begin dan bij ‘Miskraam dag 1, Bloed in mijn Ondergoed’. Een overzicht van ál mijn blogs rondom het onderwerp ‘miskraam’ vind je hier.
In de nacht word ik wakker. Ik plas en voel me bijzonder slecht. In plaats van het verwachte bloed (de verloskundige heeft me inmiddels mentaal voorbereid op ‘stolsels, slierten en klonten’, jakkes) zie ik overal sterretjes.
Ik weet niet of ik de 5 stappen terug – van de badkamer naar het bed – overleef zonder flauw te vallen. Als een lappenpop werp ik mezelf op de dekens en maak zwetend en puffend mijn vriend wakker.
‘Ik denk toch dat het is begonnen,’ zeg ik kreunend en een tikje hoopvol. ‘Misschien snapt m’n lichaam dat we afscheid moeten nemen. Wil je de afwasteil pakken voor als ik moet spugen? En pijnstillers en een glas water. Een theedoek nat maken en op me leggen. Als je ziet dat er bloed komt, een handdoek onder me leggen. Accepteren dat ik, als ik zo duizelig blijf, misschien gewoon in bad ga liggen zodat ik niet van de wc kan vallen. En als ik zeg dat je de verloskundige moet bellen, dan moet je ook echt bellen.’
Na een Ibuprofen zakt de pijn en verslapt mijn lichaam. Ik voel me een beetje stoned. (Toen ik 19 was, heb ik ooit na 2 Ibuprofen rijles gehad, waarbij ik ineens rotondes zag die er niet waren. Ik reageer er blijkbaar heftig op.)
Wanneer ik een paar uur later opsta, voel ik me wel ok. Ik ben een tikje teleurgesteld, want ik dacht écht dat ‘het’ nu zou gebeuren. Het irriteert me dat ik niet weet wanneer het dan nu wél van start gaat.
Maar ik huil niet meer. Niet als ik aan mijn buik voel, die ineens wat smaller voelt, alsof m’n lichaam het tóch langzaam maar zeker begrijpt. Niet als ik nieuw maandverband pak, voor de zekerheid. En zelfs niet als ik langs ‘het altaar’ loop. De tafel met daarop de 3 zwangerschapstesten, de lieve kaarten, het chocoladehart wat gisteren per post kwam, de sokjes, boekjes en het kaarsje.
Mijn vriend laat een foto zien. Er is een witte kat vermist in de wijk.
Dat is ‘em. De duiveneierenjatter van gisteren. We vinden ‘m – of haar, want ze is een meisje, zo ontdekken we – even later in de tuin, maar wanneer we haar brokjes proberen te geven, rent ze weg.
Hoe boos ik gisteren was, zo bezorgd ben ik nu.
Ik zet een compleet buffet voor de witte poes in de tuin. Brokjes, water en zelfs de onweerstaanbare ‘liquid snack’ waar onze Kroepoek zo dol op is. Hopelijk kunnen we deze ‘baby’ vandaag wél redden.
(Ja. Ik vind dieren ook baby’s. En hun eigenaren papa’s en mama’s. Wij zijn dus de papa en mama van Kroepoek. Sue me.)
Ik krijg een lief berichtje van iemand die duizend jaar geleden bij me in de klas zat. Ze stuurt een artikel door over hoe wetenschappelijk is bewezen dat je kindje letterlijk deel van jezelf blijft.
Moet ik toch even huilen.
Onder de douche denk ik aan hoe – wanneer de eerste shock gezakt is – er ineens zoveel gevoelens naast elkaar kunnen ontstaan.
Ik voel angst. Want wat nou als Vlekje stuk ging omdat ik een keer nagellakremover met aceton gebruikte tijdens de zwangerschap? En facewash met salicylzuur? Wat als het komt door de alcohol in de overrijpe banaan die ik at, toen ik nog niet wist dat ik zwanger was, maar het wel was. De zoethoutdropjes?
Wat als het aan mij lag?
Hoop. Dat voel ik ook. De hoop dat ik morgen de laatste blog hierover kan schrijven. Ik zie het al voor me: ‘Dag 5, Afscheid’. Lijkt me ook een prima blogserie, 5 blogs en dan klaar en door met leuke dingen.
Hoop dat ik dan in die blog kan typen dat ook mijn lichaam afscheid heeft genomen van Vlekje. Dat de pijn meeviel en ik nu dit proces kan afronden. Hoop dat ik dan binnen de kortste keren weer een kindje in mijn buik heb, ook al zal de voorpret een stuk minder zijn.
Mijn hoop is zo groot, dat je ‘m opdringerig en manipulatief zou kunnen noemen. Eerlijk; hoop is zo groot dat ik mijn nieuwe zwangerschapstesten en ovulatietesten alweer in het zicht heb gezet. En de thermometer op mijn nachtkastje. Alsof ik via mijn ogen, mijn brein en daardoor misschien mijn onderbewustzijn duidelijk probeer te maken; lief lichaam, we gaan weer naar díe fase. De fase van zwanger proberen te worden.
Trots. Soms ben ik ineens trots op hoe ik het doe, hoe wij het doen. Trots op mijn relatie. Trots op hoe ik spulletjes opruim, wassen draai en het bed opmaak omdat ik wéét dat dat me rust geeft. En heel eerlijk; trots op hoe pro-actief ik ben in dit proces en hoe goudeerlijk ik ben naar mezelf en naar anderen toe. Het voelt on-nederlands onbescheiden en bijna walgelijk zelf ingenomen, maar… Ik voel me trots op mijn schrijven. Het idee dat mensen die een miskraam hebben gehad, erkenning en troost halen uit mijn verhalen geeft me een warm gevoel. En ook het idee dat mensen die géén miskraam hebben gehad, een beeld krijgen van hoe het kan zijn en hoe het kan voelen, vind ik prettig. Alsof ik tegelijkertijd iets kan verwerken voor mezelf en iets kan bijdragen voor een ander.
Ik voel me alleen niet boos.
Want dit is het leven. Ik heb met zoveel dingen geluk, dus waarom zou ik niet ook een keer pech hebben? Er zijn momenten waarin ik bijna angstig dacht ‘er gaat nu zoveel goed, terwijl er bij anderen van alles misgaat, wanneer komt mijn portie pech weer’? Alsof pech eerlijk verdeeld zou worden. En de wereld dan, door deze pech aan onze kant, weer een beetje eerlijker is.
Ik weet dat het zo niet werkt. Maar toch.
Hier lees je dag ‘Pff duurt lang’ tot en met dag ‘Houdt het dan nooit op’.
Houdoe en liefs,
Anne
Zo mooi verwoord, je doet het goed, op je eigen manier, dus goed! ❤️
Dankjewel Eline ❤️
Dankjewel voor het delen Anne! Helemaal terecht dat je trots bent op je schrijven. Je schrijft het zo eerlijk en mooi op, ik moest er van huilen en het doet me weer beseffen hoe ontzettend wonderlijk het allemaal is, nieuw leven maken. En dat afscheid nemen daar soms ook bij hoort.
Voor mij was het destijds ook heel helend om open te zijn over mijn miskraam. En deze reactie schrijf ik nu met een kersvers meisje van een paar weken oud op mijn borst. Toch heb ik de ervaring van een miskraam gek genoeg ook als waardevol ervaren, hoe ontzettend pijnlijk het ook was.
Ik wens je heel veel liefde (en lekker eten!) in deze periode! Jij en jouw lichaam doen het helemaal goed en precies op het goede tempo.
Wat een superlief bericht, dankjewel en wat fijn om te horen dat je dit nu schrijft met een kindje op je borst ❤️
Je bent dapper en een en al liefde. Ik gun je de wereld. Liefde voor jou, jullie en jullie vlekje. Sterke Anne ❤️ Dankjewel voor het delen xx
Dankjewel ❤️
Lieve lieve lieve Anne… Wat is het ongelooflijk klote om dit nieuws te lezen. Ik las de kop van je nieuwsbrief en ik kreeg direct een knoop in mijn maag. Ik had zó graag gezien dat het anders was gelopen.
Ik heb net al je blogposts gelezen en wat zijn ze prachtig <3 Pijnlijk, rauw, echt, maar vooral intens mooi verwoord. Ik hoop dat je het fysieke deel van de miskraam snel mag afsluiten. Je hebt de tip over plassen in een vergiet vast al gehoord?
Heeeeeeel veel liefs en ik denk aan jullie <3
Hey lieve Audrey, ja, ik ken de tip. Hoorde inderdaad van vrouwen dat ze ‘het’ achteraf zo graag hadden opgevangen, maar niemand ze dit had verteld… dat lijkt me zo naar! Maar eerlijk gezegd vind ik het een beetje luguber ofzo. Vooral omdat het bij 6 weken is gestopt met groeien en ik ben sowieso geen fan van bloed… Thanks voor je lieve berichtje!
Lieve Anne, dankjewel voor het online delen van je kwetsbare verhaal. Heel veel sterkte en liefs…(Ik ben heel hard aan het nadenken wat voor mooie woorden ik nog meer kan schrijven, maar dat is het allemaal toch niet..)
Geeft niks, lief dat je een reactie achterlaat!
Dankjewel voor je schrijven. Ik heb het zelf gelukkig niet meegemaakt, maar kan me door jouw woorden een stuk beter voorstellen hoe dit moet zijn voor vrouwen en hun partners. Je schrijft mooi, puur en oprecht. En ondanks alles, met humor. Ontzettend knap. Sterkte en veel geluk voor de toekomst.
Wat een mooi compliment, thanks Andrea!
Lieve Anne, wat waardevol en krachtig, hoe je dit proces zo open deelt. Diep respect heb ik voor je, dat je zoiets kwetsbaars, intiems en gruwelijk oneerlijks, ook precies op die manier aan ons voorschotelt. Gisteren heb ik al je blogs gelezen. Toen kon ik nog niet reageren. Ik wist niet wat ik moest zeggen, wat passend was. Vandaag kom ik bewust terug om juist wel wat te zeggen. Om je iets terug te geven. Ik maakte ditzelfde proces jaren geleden mee. Ik denk dat ik het nooit zo heb durven aankijken, doorleven en meemaken als jij. Ik weet niet of je je beseft hoeveel kracht er zit in het zijn met al deze dingen, en het echt doorvoelen ervan. Maar ik wil graag dat je weet dat dat echt heel krachtig is, en de moeilijkste, maar de snelste weg, er zo dwars doorheen. Nouja, wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is: dankjewel voor je dapperheid. Je openheid. Je durf. Mij heb je er weer een stukje heler mee gemaakt. Veel kracht en sterkte gewenst de komende tijd en heel veel liefs.
Aah Johanneke, wat ontzettend lief dat je dan vandaag terug komt om een berichtje achter te laten, dat waardeer ik enorm. Wat verdrietig dat jij hetzelfde mee hebt moeten maken… Ben ontroerd van het idee dat mijn schrijven je een beetje heeft kunnen helpen ❤️ Jij ook heel veel goeds!