Ladies Night De Luxe

In deze blog neem ik je mee naar de Pathé Ladies Night De Luxe, een avond, alleen voor vrouwelijke filmliefhebbers, waar vandaag ‘Mamma Mia: Here We Go Again’ wordt gedraaid. Niet bepaald genderneutraal. Maar vooruit.

Als ik op m’n fiets wil stappen bedenk ik me. Ik moet terug naar huis. Mijn BH is zichtbaar. En dat is best een groot risico, het zal me namelijk niks verbazen als de Modepolitie vanavond aanwezig is voor het opnemen van een nieuw seizoen. En ik weiger hun volgende slachtoffer te worden. Na wat wijzigingen te hebben doorgevoerd fiets ik, fantaserend over de ‘Speciale Ontvangst’, naar de bioscoop.

De Ontvangst

Daar aangekomen is er weinig speciaals aan de ontvangst te ontdekken. De vloer is rood, maar dat was hij altijd al. Bij het laten zien van de tickets krijg ik een stempel op m’n hand. Van een kip. Lekker glamoureus.

Ik neem een glaasje bubbels aan en pak wat sushi van een bord. Ik hou niet van Prosecco en de sushi is taai, maar dat mag de pret niet drukken. Al nippend van mijn (plastic) glas slenteren vriendin M. en ik langs wat kraampjes.

De Kraampjes

Met moeite slik ik al mijn bijdehante en beledigende opmerkingen in. Over eieren die je eelt weg zouden moeten scrubben. Over een afgrijselijk gedrapeerde deken die een vrouw om zich heen heeft geslagen (het is 29 graden vandaag) van een stof die, zo vertelt ze, heel goed is om mee schoon te maken want het bestaat uit 16.000 kilometer draad. Ofzoiets. Ze doet zo haar best, ze doen allemaal zo hun best, maar ik word gewoon heel erg ongemakkelijk en melig van al deze dames.

Bij de Tupperware-kraam kan ik het niet laten. “Maar waarom is dit dan zoveel beter dan mijn Ikea, Xenos en Blokker bewaarboxen?” vraag ik, om ze een beetje uit de tent te lokken. Deze dame is goed voorbereid en vertelt me hoe je van drinken uit een gewoon Spa-flesjes kankerverwekkende stoffen binnen kan krijgen. Ik vroeg er zelf om, maar vind dat toch geen gezellig verhaal. Ik steek mijn kop in het zand, pak nog wat snoepjes – gevuld met E-nummers en kleurstoffen – uit haar Tupperware bakje en smeer ‘em.

Uiteindelijk vinden we twee kraampjes die ons wel enigzins kunnen bekoren. De ene is van ‘Heppy Beppy’, een bedrijf van twee zussen die creatieve workshops geven. De ander is van ‘Bandajanas’: ‘De Losbandige Slipper’. Ik maak geen grapje, het kaartje ligt naast me. Je kan er slippers customizen met vrolijke Ibiza-achtige lintjes en kraaltjes. Het is dat ik in de zomer van die dikke Hobbit-voeten heb, anders was ik los gegaan.

De ‘De Luxe’ ruimte

Er blijkt toch nog een speciale De Luxe afdeling voor ons te zijn, met meer hapjes én Pinterest-achtige kannen met drinken. Ik kan mijn geluk niet op: er zit Ouzo in! Nu weet ik helemaal niks van alcohol, maar Ouzo is vergelijkbaar met Pastis, de anijsdrank die voor mij symbool staat voor vakantie’s in Frankrijk! We vullen ons glas en vertrekken tevreden naar het dakterras voor een niet-zo-spectaculair-maar-toch-leuk uitzicht over Arnhem.

Naar Binnen

We gaan de zaal in en lopen langs een aantal Mannelijke Medewerkers van de bioscoop. Misschien is het de alcohol, misschien is het een ‘Tinder-afkickverschijnsel’ of misschien is het het feit dat ik omringd ben door een stuk of 200 vrouwen: mijn hart maakt een sprongetje bij het zien van deze heren.

Op elke stoel staat een Goodiebag klaar (daarover later meer), daarnaast een flesje Iced Tea en een bak popcorn. Leuk, dit voelt goed. Nu alleen nog de ‘Golden Goodiebag’ winnen en mijn avond kan niet meer stuk. Ik weet nog niet wat je moet doen om deze beloofde prijzen te winnen, maar met een echte ‘Musical-en-Mamma-Mia-kenner’ naast me heb ik er alle vertrouwen in.

Helaas. De prijzen worden gewoon verloot onder willekeurige rijen en stoelnummers. Ik heb geen prijs, maar word door dit prijzenfestijn wel geïnspireerd om later vanavond een van de Mannelijke Medewerkers te gaan versieren met de zin: “Wil jij mijn troostprijs zijn?” Terwijl ik naar de leukste medewerker gluur en onbewust mijn haar losschud, overleg ik of “Mamma Mia, how can I resist you?” ook een optie is. Ik verander langzaam in een giechelende puber. Als dit zo door gaat eindig ik vanavond ergens op een bar met shotjes in mijn navel.

Veel tijd voor zelfreflectie heb ik niet aangezien mijn vriendin ineens een tampon uit haar tas haalt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is haalt ze het plasticje eraf en begint ‘em uit elkaar te halen. “Lifehack”, zegt ze vol trots, “ik maak er watjes van voor in m’n oren zodat ik geen last heb van het harde geluid!”.

En hard geluid, dat is er: voor de film start hebben we namelijk nog een ‘Sing-Along’ liedje. Alle remmen gaan los, en zonder enige inzet van muzikaliteit en techniek blèr ik het hele Dancing Queen mee. Als ik achterom kijk raak ik stiekem ontroerd: 200 vrouwen die allemaal met een stralend gezicht zitten te zingen. Wat een feestje.

Als de film voorbij is

Na afloop van de film (review volgt misschien nog) is het ook echt uit met de pret. Geen bitterballen, geen karaoke, het hele De Luxe gevoel is voorbij. Zelfs de Mannelijke Medewerkers lijken op miraculeuze wijze verdwenen. Pathé, doe er wat aan. Een afterparty was helemaal geen gek idee geweest.

Onderweg naar huis voelen mijn hoofd en benen lekker zwaar en ik merk dat ik tegen willekeurige voorbijgangers wil praten. “Betrapt” gil ik uitgelaten terwijl ik langs een boom fiets waar ik een vreemdeling tegenaan zie plassen.

Thuisgekomen besluit ik te doen wat goed voor me is en ga slapen. Thuisgekomen stal ik de spulletjes van mijn De Luxe Goodiebag uit en neem ik – met een verwaaid en toch een beetje tipsy hoofd – mijn eerste Instagram Story op. Het was een geslaagde avond.

Liefs,

Anne