28 juni
Dit is de 5e blog in deze reeks. Heb je de vorige niet gelezen en doe je dingen graag op chronologische volgorde? Begin dan bij ‘Miskraam dag 1, Bloed in mijn Ondergoed’.
Ik werk. Voor de 3e dag sinds ‘het slechte nieuws’. Het gaat verrassend goed.
Tuurlijk twijfelde ik of en hoe ik dat moest doen. Werken.
Ik heb zelf in mijn 35-jarige bestaan nog NOOIT meegemaakt dat een docent (of tandarts, regisseur of kapper, of wie dan ook) tegen mij zei ‘Anne, ik ben zwanger maar de baby is stuk, als de fysieke miskraam op gang komt, kan het zijn dat ik je last-minute moet annuleren’, dus het voelt gek om zoiets te communiceren.
Maar het voelt nog altijd gekker om niks te communiceren. Gewoon omdat ik graag open ben. Het belachelijk vind dat we hier überhaupt geheimzinnig over zouden moeten doen. En ook omdat mensen ‘het’ misschien al online hebben gezien.
En dus mail ik.
Ook de deelnemers aan de workshops en andere klanten krijgen een soortgelijke mail.
Het is fijn. Op geen enkele manier wordt het pijnlijker dan dat het al is en als ik eenmaal aan het werk ben, ligt mijn focus daar. Zonder het idee te hebben dat ik een masker op moet hebben of een geheim bij me draag. Misschien juist bijna met een soort extra laag van verbinding en vertrouwen, omdat mensen weten wat er speelt, en een aantal van hen daardoor zelf ook kwetsbaarder durft te zijn.
29 juni
Comfort zoeken in eten; gedaan.
Delen over het verdriet; jep, zowel pratend als schrijvend.
Spirituele dingen, speciale miskraamyoga, afleiding zoeken; check, check, check.
Maar hardlopen om de spanning los te laten, dáár komt het niet van.
Hoewel ik vind dat ik aardig goed aan het rouwen ben – dat bevestigt gelukkig ook de rouwdeskundige in mijn netwerk – is er dus een ding wat ontbreekt; de adrenaline loslaten door middel van iets fysieks.
En dus stap ik vandaag op de fiets. (Ook omdat het mooi weer is hoor, als het regende had ik het niet gedaan. Hehehe. Ik ben gekke Henkie niet.)
Samen met m’n vriend fiets ik van Breda naar Oosterhout voor een kitten-kraamvisite. Na dat bezoek en een tussenstop bij de loempiakraam, de Action en het verslinden van een worstenbroodje van Bakker de Jong (een begrip hier in de omgeving) kom ik behoorlijk gelukkig thuis.
Wat een fijne dag. Maar echt!
Op de deurmat – of nouja, de plek bij de voordeur, want de deurmat zelf is al weken weg omdat onze poes Kroepoek er steeds op plast – liggen kaarten. Rouwkaarten.
Ik voel me bijna een beetje schuldig. Alsof ik 24/7 zwart zou moeten dragen en non-stop zou moeten huilen. Misschien verdien ik die kaarten en steun wel helemaal niet als ik zo blij ben als vandaag.
1 juli
‘Wil jij alsjeblieft bellen,’ snik ik.
Hij belt. Mijn vriend. Naar de verloskundige. We krijgen een echo. Om te kijken ‘of er nog wat zit’.
In de auto maak ik alweer grapjes.
‘Misschien is de baby al helemaal verschrompeld, een soort zombie-baby’.
Ik zie het al helemaal voor me.
Ook tijdens de echo – weer inwendig, het begint bijna te wennen – maak ik grapjes. Zelfs als blijkt dat mijn hele baarmoeder nog vol zit met ‘de kapotte baby’. Ik vind mezelf hilarisch en de ideale patiënt, maar weet dat ik vanmiddag Shiatsu therapie heb en de kans vrij aanwezig is dat al het verdriet dan loskomt.
Maar dat is blijkbaar niet zo.
Ik héb geen helemaal geen verdriet vastgehouden en niks onderdrukt – dat kan ik ook eigenlijk helemaal niet – dus ook tijdens de behandeling maak ik de ene flauwe grap na de andere. Wanneer de therapeute vertelt dat je het fysieke van een miskraam echt wel merkt en ze met haar handen aanwijst hoe groot ‘het’ kan zijn – ook nu al – schudt de hele mat van mijn lachen.
‘Hahahaha, jij doet net alsof ik van een dinosaurus-ei moet bevallen!’
2 juli
Ik app mijn vriendin:
“Bij het plassen lag er een bloed stolseltje! Nog geen 5 minuten nadat de mensen van de kerk hun gebed uitspraken! Als ‘HET’ nu gaat gebeuren, de miskraam, raak ik echt in de war! Want ik heb zo vaak voor jou gebeden en dan luisterde Hij niet. En wat als Hij nu ineens luistert en tóch bestaat en ik moet gaan geloven in Jezus?!’
Twee mensen van de kerk – in het gebouw van mijn werkplek zit ook een kerk – kwamen eerder vanavond langs. Extreem lieve mensen, dat wist ik al omdat ik eerder uitgebreid met ze heb gebabbeld over God. Voordat ze weg gingen, vroegen ze of ze een gebed mochten uitspreken.
Geen ‘onze vader’ of ‘wees gegroetje’, maar een op maat gemaakt gebed. Ontroerend persoonlijk en een tikkie klungelig – in de goede zin van het woord – omdat de man niet wist welke termen hij moest gebruiken en iets zei als ‘dat Anne maar snel ehm… leeg mag spoelen’.
Het had niet perfecter gekund.
Of nouja. Het gebed zélf kon niet perfecter. Maar het resultaat blijft helaas uit.
Ook vandaag ‘floept’ er geen ‘ei’ uit me.
Misschien heb ik het ook wel energetisch en spiritueel tegengehouden eigenlijk. Ik wilde gewoon óók graag voetbal kijken en had best gebaald als ‘het’ eruit kwam terwijl er net een doelpunt werd gemaakt.
4 juli
Nog steeds geen spoor van ‘de vruchtzak met dode baby’. Ik wil je geen vieze dingen vertellen maar…
Ik doe het toch.
Elk wc-bezoek probeer ik bewust mijn bekkenbodem te ontspannen en te voelen of er… En naderhand kijk ik of er misschien iets is…
‘Stolsels in het formaat van een vuist’, ‘doe je duim en wijsvinger tegen elkaar, dát mag je verwachten’ en ‘je voelt/ziet het echt, want het is ongeveer zo groot als een ei of pruim’, was er gezegd.
Dat zou er dus uit mijn lichaam moeten komen.
Ik noem het tot nu toe heel poëtisch ‘mijn lichaam moet afscheid nemen van het kindje’ maar ik wacht dus gewoon op een reusachtige, bloederige klodder stolsel.
Na de shiatsubehandeling, het gebed, de miskraamyoga en veel zalm ben ik inmiddels in staat om op voodoo over te gaan. In plaats daarvan ga ik een paar uurtje met m’n abonnement naar de Efteling. Misschien dat over de kop in de Python iets opwekt.
Als ik thuiskom, heb ik een appje van een bekende van me. Ze had een spannende tijd rondom haar zwangerschap maar nu goed nieuws. Gelukkig maar. Ze sluit haar berichtje af met hoe blij ze is dat ze aan de babykamer kan gaan beginnen.
Ik slik en kijk naar het dode-baby-altaar in onze woonkamer.
Hier lees je Miskraam dag ‘En nu is het tijd voor medicatie’.
Houdoe en liefs,
Anne
P.S.
Inmiddels vind je hier een overzicht met ál mijn blogs rondom het onderwerp ‘miskraam’, met daarin ook praktische tips. Voel je vrij, en zelfs toegejuicht, om deze blogs te delen. Bijvoorbeeld openbaar via social media of juist in een privéberichtje naar mensen die er iets aan hebben.
