Zoals je de laatste tijd misschien in mijn blogs leest en op social media ziet, gaat het goed met me. Mijn bedrijf groeit, ik zit lekker in m’n vel en heb een hoop leuke dingen die me blij maken. Toch knaagt er iets. ‘Of het nog geen tijd is om aan kinderen te beginnen’.
Moeder worden, hoe ik er vroeger over dacht
Als ik als kind nadacht over ‘later’, waren er twee dingen waar ik me op verheugde:
- Het hebben van een vriendje. Dit kwam voornamelijk voort vanuit de overtuiging die ik – toen nog – had, waarbij ik dacht dat een vriendje je leven compleet zou maken en het ‘hebben van een vriendje’ was waar een ‘lang en gelukkig’ begon.
- Werken als zangeres. Of musicalspeelster. Dat ik dan op een podium zou staan en zou zingen en acteren en dat ik me dan helemaal ‘hemels’ zou voelen en mensen dan helemaal gelukkig zouden zijn als ze naar me keken en luisterden. (Over hoe het met die droom is afgelopen, lees je in deze blog.)
Over kinderen fantaseerde ik eigenlijk niet. Ik heb nooit voor me gezien dat ik een gezin zou hebben. Baby’s vond ik eigenlijk maar eng en bovendien: wat heb je nou aan een baby? Ze huilen, poepen, plassen, kunnen niks ‘nuttigs’ en je moet er de hele tijd op letten. Bovendien kan je ze ook per ongeluk kapot maken, want als je ze van de trap laat vallen is dat een risico, en als je per ongeluk op de verkeerde plek op hun hoofd duwt, heb je blijkbaar ook een probleem.
En toen begon iedereen te baren
Of nouja, vrijwel iedereen. Inmiddels heeft zo’n 75% van mijn vriendinnen en familie van mijn leeftijd een (of meerdere) kind(eren). En dus probeerde ik jarenlang mee te juichen als ‘zo’n kind’ voor het eerst omrolde. Deed ik geïnteresseerd in de plasjes en poepjes. Eerlijk gezegd: soms vroeg ik me af waarom er niet wat meer interesse was voor MIJN prestaties, want terwijl ‘die baby’s’ voor het eerst over de grond kropen en hun hoofd op tilden, maakte ik bijvoorbeeld een online betalingssysteem voor mijn website over zangles in Breda, of liep ik een hardloopwedstrijd van 5 kilometer. Maar daar leken de kakelverse ouders dan ineens wat minder van onder de indruk.
En toen werd mijn eigen zusje zwanger. ‘Nu wordt het anders’, zei iedereen. Ik betwijfelde het, want baby’s zijn baby’s. Sterker nog, toen ik gevraagd werd als voogd, zei ik eerlijk: ‘Sorry, maar ik pas. Ik hou van jullie en zou graag helpen, maar hoe kan ik dat nu al beslissen over kinderen waarvan ik nog niet eens weet of ze leuk zijn?’
Ondertussen had ik relaties. Niet per se hele ‘goede’, ‘gezonde’ en ‘gelijkwaardige’ relaties. Maar, waar ik ondanks dat tóch fantaseerde over samenwonen met de betreffende mensen, een baby kwam er nooit in voor. In geen enkele fantasie.
Er begon wat te veranderen…
Mijn zusje kreeg uiteindelijk drie kinderen. Ik hield ze vast, met steeds minder angst en steeds meer plezier. Ik zag ze groeien. Zag dat ze karakter kregen. Hoorde hoe ze voor het eerst mijn naam uitspraken en kreeg tranen in mijn ogen van ontroering.
Ik voelde hoe leuk het was dat, als ik mijn tong naar ze uitstak, zij ook hun tong terug naar me uitstaken en dan moesten schaterlachen. Merkte hoe ik helemaal warm werd van binnen, als ze tegen me aan kropen. Ontdekte dat ik steeds vaker m’n agenda doorbladerde en dacht ‘wanneer kan ik mijn nichtjes weer eens zien’. En ontdekte hoe ik ook bij andere kinderen, zelfs bij baby’s, dacht: ‘wat lief, eigenlijk wil ik die wel even vasthouden’.
Maar vooral, ik merkte hoe ik steeds vaker dacht: ‘shit, misschien wil ik dit ook wel’.
En dat denk ik inmiddels al een poosje.
Shit, misschien wil ik dit ook wel
En dat voelt ontzettend eng. Ik had echt graag gewild, dat ik iemand was geweest die geen kinderen wilde. Zodat ik er ook niet over hoef te piekeren.
Zodat ik niet na hoef te denken over ‘ja maar, wat als het millieu…’ en ‘wat als ik een postnatale depressie krijg’. Over ‘ja maar dan moet ik wel een beetje tempo gaan maken’ en ‘wat als mijn kindje niet zo lief is als mijn nichtjes, maar een psychopaat wordt’. Over ‘wat als ik tijdens een zwangerschap zo veel scheten moet laten, dat ik daardoor 9 maanden geen zanglessen en workshops kan geven?’
Zodat ik niet na hoef te denken over ‘wat als ik de pech heb dat mijn lichaam het niet kan’, of ‘wat als ik een vierling krijg’. Maar ook over ‘wat als nou juist IK een kindje krijg, dat niet kan praten’? (Dat zou onhandig zijn, want tot nu toe merk ik een enorm verband: zodra kinderen kunnen praten vind ik ze het leukst.)
En over ‘maar wat als Kroepoek boos gaat doen tegen de eventuele baby’, of erger nog, ‘wat als blijkt dat ik van zo’n stinkende, snotterende, huilende baby, lang niet zoveel kan houden als van Kroepoek, die zo lekker pluizig, zacht, mooi en zelfstandig is?’* Of, ‘wat als ik zelf nog meer van een kindje zou houden dan van Kroepoek en ik daardoor vreselijk overbezorgd wordt, aangezien ik een kind niet voor altijd binnen kan houden? En dat ik me dan voor altijd ongerust voel en niet meer gelukkig kan zijn?
Maar vooral. Over ‘maar wat als ik spijt krijg’.
Bijna 34 en ‘of het nog geen tijd is om aan kinderen te beginnen’, is mijn grootste probleem
Mijn baarmoeder heeft een deadline. Hoewel er ook bronnen zijn die aangeven dat je op je 49e nog moeder kan worden, begrijp ik toch vooral dat het ‘het beste’ is om tussen je 25-35e een kindje te krijgen.
Op 8 augustus word ik 34.
En ik doe het in mijn broek.
Officieel zou ik dus volgens de statistieken uiterlijk over 3 maanden zwanger moeten zijn.
Hoewel ik steeds meer voel ‘dat ik het wel wil’, weet ik het nog niet 100% zeker. (JAHA, ik weet dat je ‘het nooit zeker weet’, maar jongens, het gaat hier om een mensje, niet om nieuwe schoenen. Als er IETS is waarvan ik vind dat mensen er eens beter over na moeten denken, is het wel het krijgen van kinderen.)
Maar bovendien. Als ik het al wil – en het zou ons fysiek ook gegund zijn – dan wil ik het niet ‘hier’. Niet in het appartement met 1 slaapkamer, waar mijn vriend en ik nu wonen. Natuurlijk kán het wel, er zijn ook plaatsen op de wereld waar 17-delige gezinnen in een kamer wonen. Maar ik gun mezelf iets optimalers. Ik zie het niet zitten dat er een wiegje in onze slaapkamer staat en dat, als ik dan naar de wc moet (die in de badkamer is die aan de slaapkamer grenst), ik maar in een jerrycan in de keuken moet plassen omdat ‘de baby net slaapt’ en ik die niet wakker wil maken.
Nou hebben we het geluk dat dit probleem, momenteel echt ‘mijn grootste probleem’, eigenlijk simpel op te lossen is. Met een verhuizing. Want geschikte huizen zijn er genoeg. Alleen… de hoeveelheid geld om er te gaan wonen is nog niet bij mijn vriend O. en ik. (We werken beide als ZZP’ers in de culturele sector, dus je kan je vast voorstellen dat onze jaarcijfers de afgelopen corona-jaren niet heel aanlokkelijk zijn voor verhuurders, banken en makelaars. Zeker niet in de huidige huizenmarkt.)
Wat nu…
Nouja, nu niks dus.
Nu vooral voorkomen dat ik op korte termijn zwanger word en daarnaast zorgen dat we de mogelijkheid tot verhuizen kunnen optimaliseren. Want dan kunnen we weer verder, verder ‘voelen wat goed voelt’.
En dat is best lastig en spannend. Zakelijk gezien heb ik eigenlijk alle vertrouwen in mezelf, in mijn inhoudelijke én mijn ondernemende kwaliteiten. Het halen van betere jaarcijfers – zodat we kunnen verhuizen – lijkt dus – zo lang er geen nieuwe lockdowns komen – niet zo’n probleem. Maar de tijd lijkt in mijn nek te hijgen. En niet zo’n beetje ook. En natuurlijk wil ik ook voorkomen dat ik weer zó enthousiast ondernemend word, dat ik overspannen raak, zoals vorig jaar het geval was.
Tegelijkertijd denk ik: ‘het rijpt wel’.
Want zo was het tot nu toe altijd met alles waar ik me druk over maakte; op een gegeven moment leken dingen toch niet zo belangrijk meer (een hoofdrol in een Joop van den Ende productie), liepen spreekwoordelijke emmers gewoon over (relaties die echt verbroken moesten worden) of sloot ik uiteindelijk compromissen (heb even geen voorbeeld, misschien sluit ik niet zo vaak compromissen).
De tijd zal het leren. En als ik pieker over het ‘wat als’, probeer ik er inmiddels ook achteraan te denken: ‘wat als het allemaal goed komt, wat als het geweldig wordt…’
Of deze blog een vrijbrief is om komende jaren aan me te vragen ‘of het nog geen tijd is om aan kinderen te beginnen’
Nope. Helaas. Het voelde nu voor mij goed om erover te schrijven en that’s it. Als ik er later nog iets over wil delen, dan doe ik dat. Maar ik hoef geen veelbetekenende knipoogjes en pushende vragen. Niet nu, niet als ik alcohol weiger (dat doe ik sowieso standaard), niet als mijn buik dikker word (ik eet vrij veel de laatste tijd) en ook niet als mijn vriend en ik in de toekomst verhuizen.
Natuurlijk zijn reacties op deze blog wel heel erg welkom. Fijn juist, om te lezen of je je hierin herkent en wat je eigen ervaringen zijn. Lief ook, als je deze blog doorstuurt naar mensen waarvan je denkt dat zij er wat aan hebben!
Dat was ‘em voor nu.
Houdoe en veel liefs, en dan vooral extra heel veel liefs voor iedereen die worstelt met dit thema, voor iedereen die ‘het nog niet zeker weet’, iedereen die het wél weet maar geen begrip krijgt, iedereen die wel wil maar bij wie het fysiek niet mogelijk lijkt, iedereen die spijt heeft van diens keuzes en iedereen die wel wil maar nog op de juiste partner wacht.
Anne
P.S. 1: Uhm, Anne, heeft je vriend er eigenlijk ook nog wat over te zeggen?
Jazeker! Misschien viel het je op dat dit stuk helemaal vanuit de ik-vorm is geschreven, maar dat is gewoon ‘omdat het vanuit mij komt’. Mijn blog, mijn gedachtes, mijn schrijfsels. Natuurlijk is het ook van belang hoe mijn vriend hierover denkt, maar hij is niet zo online-er-ig, dus ik wil dat respecteren. Daarom benoem ik hem amper in dit verhaal.
P.S. 2: Over kinderen gesproken, geef je die ook zangles?
Nope. Je bent welkom voor individuele zangles als je 12 jaar of ouder bent. Wel zit ik er steeds vaker over na te denken om mijn workshop ‘Ukelele & Zang’, aan te gaan bieden in een ‘kinderliedjes-editie’. Op die manier kunnen ouders samen met hun kinderen muziek gaan maken en ik zie ook al helemaal voor me hoe leuk het zou zijn als activiteit voor een babyshower… Mocht het zover zijn, dan zie je het verschijnen in de webshop!
P.S. 3: Het vervolg
Op 14 augustus 2023 schreef ik een vervolg op deze blog, ‘Wel of geen kinderen’ lees je hier.
Heel mooi en openhartig stuk lieve Anne!
Dankjewel ❤️
Wat schrijf je dit weer mooi! En zo mee eens dat het een bewustere keuze zou kunnen (moeten?) zijn. Ik wil geen kinderen maar krijg alsnog vaak de vraag, en dan: wacht maar.. Ook nog nu ik 38 ben. En ja ik zie er jonger uit. Maar het voelt zo denigrerend! Alsof ik die keuze niet bewust maak. We hebben het er juist vaak over, omdat mijn vriend 8 jaar jonger is. So far zijn we het nog helemaal eens gelukkig. Dank je wel lieve Anne! En hoera voor de geweldige band met dieren, heel herkenbaar. Mickey en Maggie zijn onze kinderen ♀️❤️
Jakkes, inderdaad heel denigrerend. Ook al voel ik nu wel ‘dat ik het waarschijnlijk wil’, ik vind het belachelijk dat er vanuit gegaan wordt dat je dat wil. Pfff… ‘wacht maar’. Echt walgelijk, alsof andere mensen je beter kennen dan jijzelf.
En dankjewel voor je lieve woorden!
Hoi Anne, het lijkt mij inderdaad ook belangrijk dat de huisvesting ook geschikt is voor een gezin ik ken een aantal mensen die sneller dan gepland met gezinsuitbreiding te maken kregen en toen wel in een vervelende situatie terecht kwamen . Geen goede start dus. Als de omstandigheden geschikt zijn en het jullie gegund is ( niet iedereen heeft helaas het geluk ) dan loopt een kinderwens waarschijnlijk heel geleidelijk aan naar het juiste moment in jullie relatie . En ook belangrijk: als een kinderwens toch niet bij jullie past ….. je bent niets verplicht . Veel mensen zien alleen een compleet beeld met een kind , maar dat is echt niet voor iedereen zo. Ben dan eerlijk naar jezelf en zoek een levens voldoening in andere dingen.
Mooi gezegd Desiree en – waar andere mensen m’n zorgen over huisvesting vaak wegwuiven met een ‘dat komt wel goed, maak je niet zo druk’ – ook fijn om daar een soort erkenning voor te krijgen.
Het állerherkenbaarste voor mij is dat je schrijft dat je soms moet huilen als je eraan denkt dat Kroepoek op een dag dood gaat. Ik doe précies hetzelfde en ik dacht altijd dat ik de enige ben fijn om te lezen dat er nog meer mensen zijn die zooo erg van hun poezenkind houden ❤
En heel goed dat je rekening houdt met alle omstandigheden waarin een kindje ter wereld komt. Zouden meer mensen moeten doen wat mij betreft. En bedenk ook dat tijden zijn veranderd. Die 35 is echt geen harde deadline meer, ik ken heel veel vrouwen die juist later beginnen.
Oh nee Sepi, we zijn zeker niet alleen. Je bent niet gek Het wordt ook wel ‘voorrouw’ of ‘anticiperende rouw’ genoemd. Overigens las ik ooit over rouw, ‘grief is love with no place to go’ en dat vond ik ook zo mooi… Eigenlijk staan we dus nu al stil bij het feit dat er een moment komt dat die enorme hoeveelheid liefde voor zo’n beestje, nergens heen kan.
En dankjewel voor je berichtje, fijn om te horen ook, dat er zo veel vrouwen zijn die langer wachten!
Mooi stuk, Anne! Toevallig heb ik een artikel in mijn hoofd over hetzelfde onderwerp, gebaseerd op mijn inmiddels rijke ervaring op dit gebied 😉 Nu nog de tijd – en vooral de rust – vinden om het te schrijven…
Haha, ja, dat is het voordeel van dat ik (nog) geen kind(eren) heb; er is meer tijd om te bloggen. Ik kijk uit naar de jouwe!
Wat een mooi open artikel. Ik begrijp wel dat je woonsituatie als een belemmering kan voelen. Kinderwens (of het gebrek eraan) is heel herkenbaar onderwerp ook om mee bezig te zijn. Bij mijn website heb ik de link toegevoegd naar een artikel dat ik een paar jaar geleden schreef. De tijd zal het leren. Ik hoop dat er een mooi nieuw huis op je pad komt.
Dankjewel Shirley, en fijn dat je jouw link in je reactie hebt gezet ook. Prettig en herkenbaar om te lezen allemaal. ❤
Logisch dat je denkt dat als je geen kinderen wilt, er ook niks te piekeren valt. Maar ter geruststelling: ik ben zo iemand die geen kinderen wil en ik heb me suf gepiekerd. En nog soms! Omdat ik het spannend vind dat ik straks geen volwassen kinderen heb. Nooit kleinkinderen zal krijgen. Wie weet ben ik straks wel helemaal alleen! Kinderen geven veel invulling aan je leven, ze geven je automatisch een doel. Zonder kinderen moet je meer zelf invullen. Wat is mijn levensdoel? Ook dat geeft druk en twijfels. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje denk ik. Wikken, wegen, afwachten, knopen doorhakken en uiteindelijk beseffen dat je de regie toch nooit helemaal in handen hebt.
Mooie en heftige toevoeging Mara, inderdaad blijft er eigenlijk sowieso altijd iets om over te piekeren..
Hey Anne,
Ik heb hier de afgelopen dagen ook serieus mee bezig gelopen. Ik ben net 40 geworden en het lijkt wel of mijn grens nu bereikt is en dat het niet meer voor me zal weggelegd zijn… ook al had ik enorm graag kinderen gehad.
Maarrrrr daarvoor moet je natuurlijk een partner naast je hebben waarmee het goed voelt om deze op de wereld te zetten. Momenteel vrijgezel en dan wordt dit al helemaal lastig. (BOM overwogen maar niks voor mij)
Ook in partnerkeuze… want velen hebben al kids en willen er geen meer. Merk ook wel als ik vrijgezel tegen kom die er absoluut wel nog zou willen (niet dat ik daar dan al een klik ofzo mee heb maar….) dat ik dan denk… ja, maar kan ik het dan wel combineren met wat ik nu allemaal onderneem als die echt kinderen wil? (ook groeiende business ;-))
Het blijft een onderwerp waar geen einde lijkt aan te komen… dus ik vertrouw er gewoon op dat ik onderweg wel zal tegenkomen waarvoor ik in dit leven bestemd ben… en gelukkig heb ik de juiste tools om alle onderliggende blokkades weg te halen en stresstriggers daaromtrent te schrappen…. want merk dat het soms wel iets kan triggeren als ik een vrouw enthousiast zie dansen met haar dochtertje en weet dat dit misschien nooit voor me weggelegd zal zijn.
Ondertussen heeft mijn hondje de naam die ik al in gedachten had voor een dochtertje…. ‘Kyra’ …. en ben ik ondertussen meter van 2 lieve schatten… dus al enorm dankbaar daarvoor!
Het was fijn je te lezen!
Hey Leen, dankjewel voor het delen van jouw verhaal. Lijkt me heftig wat je omschrijft en tegelijkertijd mooi hoe je noemt dat je vertrouwt op wat je onderweg tegen zal komen! Heel veel geluk met wat de toekomst brengt ❤️❤️❤️
Hoi Anne,
Herkenbaar verhaal, ook voor mij. Toen ik jong was zag ik ook voor me hoe ik gelukkig zou zijn met een partner, maar kinderen zag ik daar niet bij. Tot ik begin 30 was, mijn vriendinnen kinderen kregen en ik zonder partner dacht: ja maar straks kan het niet meer en dan is die keuze voor mij gemaakt door de natuur. Toen kwam ik op m’n 33e m’n huidige (3 jaar jongere) man tegen en na een aantal jaar samen besloten we er toch voor te willen gaan (ik wilde zeker zijn van onze relatie en eerst samen een goede basis bouwen) waarna ik zowaar vrij snel zwanger werd van onze dochter, die na een boekjes-zwangerschap geboren werd op mijn 37e verjaardag. Dit voelde voor ons de juiste route en ja, later dan gemiddeld, maar veel eerder was ik er echt nog niet klaar voor. Toch ook wel erg belangrijk. Dus volg je gevoel daarin en hoop dat het jullie gegund is als jullie er samen voor gaan op enig moment. Oh en mijn verloskundige keek niet op van mijn leeftijd hoor. Dat is blijkbaar nog prima als je lijf gewoon gezond is.
Ah, dankjewel voor het delen van jouw ervaring! Vrees inderdaad niet dat ‘mensen vinden dat ik te oud ben’, dat scheelt, het is meer dat mijn lichaam natuurlijk niet altijd meer vruchtbaar is. Maar vooral ook blij dat ik inderdaad mijn gevoel volg en nooit aan kinderen ben begonnen omdat het is wat de maatschappij van me verwacht Veel geluk Kitty!
Wat jij schrijft over Kroepoek herken ik zo! Ik kan ook huilen als ik er aan denk dat mijn katten er op een dag niet meer zullen zijn. Ik hou ZO intens veel van ze! Ik vraag me weleens af of ik de enige ben die al huilt bij de gedachte, maar gelukkig is dat dus niet zo! En wat betreft kinderen: ik ben inmiddels bijna 40 en de vraag of ik wel of geen kinderen wilde, heeft bij mij ook een tijdje gespeeld. Ik ben echter al heel erg lang vrijgezel en het lijkt er niet op dat daar op korte termijn nog verandering in komt. Alleen heb ik het nooit gewild, daarvoor is de wens niet sterk genoeg, maar ik had me wel kunnen voorstellen dat als ik samen met iemand was geweest, de situatie anders was geweest. Maar dat is niet het geval. Je schrijft hier iets over een ander huis en in een recente blog las ik dat jullie een huis hebben gekocht, superleuk! Ik hoop dat er voor jullie helderheid komt (of misschien al is gekomen) op dit vlak!
Ha Marjolein, wat een fijne reactie, voor mij ook fijn om te horen dat ik niet de enige ben die huilt omdat het zo kwetsbaar is om zo vreselijk veel van een huisdier te houden. En wat jij noemt herken ik wel, heb met eerdere vriendjes nog echt het verlangen gevoeld om een gezinnetje te willen, maar met mijn huidige vriend zag ik het ineens wel helemaal voor me. Goed gezien inderdaad, we zijn aan het verhuizen naar een huis met tuin en alles erop en eraan. Dat geeft heel veel helderheid: op mijn verjaardag volgende week, stop ik met de pil
Het is inderdaad kwetsbaar om zoveel van een huisdier te houden. Maar ook ontzettend mooi. De liefde die ze geven is zo puur! Wat je schrijft is inderdaad precies wat ik bedoel: bij sommige mensen zie je het niet voor je, bij andere mensen zie je het wel voor je, dan is dat gevoel er opeens. Dus soms is het maar net hoe het leven loopt. En wat heerlijk klinkt jullie nieuwe huis! Spannend dat je met de pil gaat stoppen! Ik hoop dat het allemaal gaat lukken <3