Waarom de afgelopen 10 dagen geweldig waren

Vanochtend slaakte ik een diepe zucht.

‘Ik vind mijn leven echt zó leuk…JEETJEMINEETJE!’

Nou is dat niet altijd het geval geweest. Hoewel mijn dalen steeds minder diep worden, weet ik dat er eens in de zoveel tijd een moment komt waarop ik denk: ‘pfff, het leven is maar vermoeiend. Het is dweilen met de kraan open. Ja, natuurlijk wordt het altijd wel weer even leuk, maar daarna wordt het ook vaak altijd weer zwaar en ingewikkeld.’

Maar nu dus niet. Afgelopen 10 dagen glundert het leven – of tenminste, mijn leven – het bruist, het straalt, het stroomt. Het is heerlijk. En dus deel ik graag met je waarom de afgelopen 10 dagen geweldig waren.

Ideale optredens

Met Pinksteren was ik Zingende Zeemeermin. Zoals je eerder deze weken hebt kunnen lezen, heb ik de droom van het vele optreden achter me gelaten, omdat er andere dingen zijn die me minstens zo gelukkig maken. Maar, de Zingende Zeemeerminnen zijn de uitzondering. Die zijn elke keer weer de moeite waard.

Op de heenweg – 2,5 uur – naar het Sprookjestuinenfestival, zit ik ‘em nog wel te stressen, maar daar weet ik op de goede manier mee om te gaan. In het kort: ik denk het complete doemscenario uit én denk daarna het meest ideale scenario uit. Dus zowel ‘ik vergeet al mijn teksten en niemand wil ooit nog met me werken’ als ‘ik voel me helemaal een met mijn Zeemeerminnenstaart, de liedjes en teksten stromen als vanzelf uit mijn mond en we weten iedereen te betoveren met onze voorstelling’.

Uiteindelijk blijkt het ideale scenario uit te komen: niet alleen lopen de voorstellingen goed – en zijn we de best verkopende act van het Sprookjestuinenfestival – ik kan er ook nog eens enorm van genieten. Ook is de organisatie vriendelijk als altijd en vallen mijn collega Zeemeermin en ik kletsend in slaap omdat we blijven logeren. Bovendien ontbijten we met een enorme club van de organisatie en andere acts en voelt dat alsof we een reusachtige gezellige Italiaanse familie hebben, ontstaan er mooie, eerlijke gesprekken over racisme, hebben we een prachtige plek voor onze optredens (‘Dwingelerheem’, een vergaderlocatie in Dwingeloo) waar we enorm gastvrij worden ontvangen door Hans en Inge én is er ook nog tijd om het ‘Blauwe Meer’ te bezoeken. En dat is écht prachtig blauw.

Tijd met familie

Mijn zusje en man verhuizen met hun gezin en ik help ze. Van tevoren vraag ik me af ‘wat ze aan me hebben’, want buiten dat ik best leuk gezelschap ben, sta ik niet per se bekend als klusser.

Uiteindelijk blijk ik echt van toegevoegde waarde te zijn: ik mag de kelder verven en dat hoeft gelukkig niet helemaal netjes. Terwijl ik de ene klodder na de andere op de muur gooi en vol overtuiging uitsmeer, voel ik me een soort kunstenares. (Ik fantaseer ook meteen over hoe ik later in mijn toekomstige tuin een schildersezel heb en kunst ga maken.)

Ook leuk: als ik voor de grap tegen mijn nichtje van 3,5 zeg: ‘oooh, die kamer met die roze muur, die is vast voor mij’, kijkt ze me heel lief aan en zegt me: ‘neeee, dat is mijn kamer, maar je mag wel een keertje bij me slapen hoor!’

Ontspannen workshops

Ik word geboekt voor het geven van twee zangworkshops voor de Gemeente Breda. Na het organiseren van een hoop zangavonden en andere workshops (zoals de workshop ukelele & zang) de laatste tijd, merk ik dat ik me er comfortabeler in voel dan ooit. Het is niet meer spannend, ik kan snel schakelen als een groep meer of juist minder uitdaging nodig lijkt te hebben en vertrouw helemaal op mijn voorbereiding en intuïtie.

Wat me heeft geholpen? Ik ben me de laatste tijd aan het afvragen, ‘hoe kan ik het nog comfortabeler voor mezelf maken’. In plaats van piekeren over welk lied ik een groep laat zingen, besluit ik nu bijvoorbeeld ze ter plekke te laten kiezen uit 3 liedjes die ik al heb voorbereid. En in plaats van een mooie nette jurk met hoge hakken waarin ik me mooi, maar ook ongemakkelijk voel, draag ik nu een jumpsuit met comfortabele hippe sandalen.

Ik heb hoop

Waar – in mijn herinnering – tijdschriften voor vrouwen in het verleden voornamelijk schreven over ‘de strijd tegen cellulitis’ of ‘op de manier zorg je dat mannen je zien staan’, is dat al lang niet meer zo. Als ik door het tijdschrift ‘Flair’ blader, nummer 23, zie ik dat het ingaat op seskueel grensoverschrijdend gedrag. Er komen zelfs drie mannen aan het woord die zich hier schuldig aan maakten. Een van hen stalkte zijn ex omdat hij beledigd was dat zij contact verbrak, een ander stuurde dronken en aangemoedigd door vrienden een dickpick en weer een ander filmde zijn scharrel tijdens de sex.

Heel interessant – en pijnlijk – om te lezen, omdat het je in doet zien dat het echt niet zo zwart-wit is allemaal. Men is toch snel geneigd om bij beschuldigingen meteen in de verdediging te schieten met ‘ja maar, hij zou dat nooit doen’ of ‘verkrachting, dát is pas écht erg’, maar je ontdekt dat de grens dun is. En hoewel het natuurlijk een naar onderwerp is, ben ik blij dat er steeds meer bewustzijn ontstaat. Dat de nadruk komt te liggen op ‘je grenzen aangeven’ en ‘niet over andermans grenzen gaan’ in plaats van ‘je kan beter geen kort rokje aantrekken, want dan geef je het verkeerde signaal af’.

De ruimte voor een sociaal leven

Eigenlijk dacht ik tijdens corona dat ik best wel een kluizenaar was. Dat ik het lekker vond om in m’n eentje – of alleen met m’n vriend – te zijn, af en toe wat familie of vrienden te zien, maar het verder wel prima vond dat ik geen uitbundig sociaal leven had.

Achteraf realiseer ik me, ik heb gewoon heel lang niet het gevoel gehad dat er veel ruimte was voor sociale dingen. Voor ‘lekker leuke dingen doen’, ‘zomaar op het terras’ en ‘gewoon even afspreken’. Dat kwam niet alleen door corona, dat kwam vooral ook door mij. Door het gevoel dat er altijd nog dingen ‘meer af moesten zijn’ en ik dus geen tijd had. Werkdingen, maar ook spontane projecten, zoals het kunstwerk vorig jaar, de cursus GIFjes maken begin dit jaar, het wekelijkse bloggen – wat ik nu dus ook niet meer doe – en ga zo maar door.

De afgelopen dagen maakte ik ruimte. Ik deed na de zanglessen een vrijdagavondborrel met Deborah, volgde rolschaatsles met Hiske, deed een rondje kringloop met K., zag vriendin L., bezocht de pensioenborrel van m’n schoonvader en fietste ook nog even langs de seizoensafsluiting in de gevangenis.

Voice over

Was het nóg geweldiger geweest als ik afgelopen dagen een dikbetaalde voice-overklus had gehad? Waarschijnlijk wel. Maar hey, je moet iets hebben om naar uit te kijken. Ik ben er in ieder geval lekker mee bezig. Omdat stemwerk (voice over, stemacteren, nasynchronisatie) iets is waar ik meer van wil, ben ik wat vaker aan het reageren op oproepen.

Waar ik eerder verviel in perfectionisme ‘ja maar dan moet ik eerst een complete thuisstudio bouwen’ en ‘een hele dag de tijd nemen om iets geweldigs te doen’, denk ik inmiddels ‘oh, tussen mijn andijvie-magnetron-maaltijd door, kan ik wel even een demo opnemen’. En dus neem ik een stukje script op waarbij ik de stem inspreek van een meisjesachtige pop. Ik stuur degene die op zoek was twee korte demo’s van haar script, in verschillende stijlen. Wanneer een beetje faalangst omhoog komt en ik overweeg om voor de zekerheid toch nog een derde optie op te nemen, rem ik mezelf af. Ik geef mezelf 10 minuten om de boel te editten en dan is het goed genoeg voor nu.

En er was nog meer leuks

• De scheurkalenders hangen eindelijk op de wc. We lopen enorm achter maar vooral die van de Quest is enorm leuk.
• Ik overhoor mijn vriend, die een script moet leren. Net alsof we Brad Pitt en Angelina Jolie zijn.
• Ene Joost van de Mediamarkt matst me, en zet gratis een nieuwe tip op mijn Apple Pencil. Thanks Joost.
• De zon schijnt.
• De workshop die ik geef is op een geweldige locatie. Het heet ‘Cult Kitchen’, is in Breda en wordt ook gebruikt als yogastudio en galerie. De eigenaar, Raymond, maakt prachtige dingen. Hieronder zie je een kaart van zijn ‘Sneakerbirds’. Hij schildert dan op aanvraag een vogel naar keuze, met schoenen naar keuze. (Er komt waarschijnlijk ook een dag dat ik hem vraag Kroepoek na te schilderen, met dirigeerstokjes in haar hand. Dat lijkt me geweldig voor in mijn lesruimte.)

• Er doet een enthousiaste vrouw mee met mijn workshop die na de workshop een tongbreker voor me noteert die ik nog niet ken: ‘Grommend stort het graan uit de doffe art van Garmt die het godverlaten taalgevoel verarmt.’ Ideaal ook om de ‘harde G’ mee te trainen.
• Ik werk nog een dagje als actrice voor Prison Escape.
• Niks nieuws want dit is al jaren zo, maar ik wil het toch noemen: de ‘gewone’ zanglessen zijn zó leuk! Ik geniet enorm, van de leerling in Arnhem die ‘dankzij’ corona, nu alweer een tijdje online les volgt. Van de leerling die spontaan een sprongetje maakte tijdens het zingen. De leerling die zijn basgitaar meenam. Allemaal.
• Tijdens een van de workshops, blijkt de ex van mijn neefje ineens mee te doen en het is zo leuk om haar weer eens te zien!
• Als ik op datenight voor mijn vriend kook – dit recept – blijken we de perfecte avocado te hebben.

Zo…

Je weet nu waarom de afgelopen 10 dagen geweldig waren. Misschien kwam het gewoon omdat ik in alles voelde dat corona echt niet meer de baas was. Dat ik weer gewoon mijn leven had, mijn werk kon doen, daardoor minder stress had om geld en dat dus ook kon uitgeven aan appelsap en truffelkroketjes op het terras. Misschien is het ook gewoon een ‘gelukkige fase’ en is een leven met alleen maar dit soort hoogtepunten gewoon te mooi om waar te zijn. Maar misschien, misschien blijft het ook zo, of wordt het nóg beter.

Mocht je denken: ‘nou An, dat gun ik je van harte’, weet dat je daaraan kan bijdragen! Je helpt me enorm door:

• Te checken of het bedrijf waar je werkt gebruik maakt van voice-overs en in dat geval mijn naam door te geven. Denk bijvoorbeeld aan een voice-respond-systeem (keuzemenu aan de telefoon), commercial, of bedrijfsvideo.
• Over me te vertellen op verjaardagen of de jaarlijkse buurtbarbecue. Over mijn zanglessen bijvoorbeeld (hoewel er nog een wachtlijst is) of juist de zangavonden in Breda, of mijn workshop Ukelele & Zang.
• Als je van mijn blogs of post op social media geniet, ze af en toe eens te delen!
• Bij je baas door te geven dat je wel iets leuks weet voor jullie kerstborrel of teamuitje! (Ik geef workshops zang en doe dat ook in thema. Denk aan kerst of ABBA bijvoorbeeld.)
• Het me te laten weten, als je een toffe locatie of festival weet waar de Zingende Zeemeerminnen mooi zouden passen.

Heel erg tof als je me helpt, dankjewel alvast! Hopelijk waren jouw dagen net zo heerlijk als de mijne en heb je een hoop om je op te verheugen!

Houdoe en veel liefs,

Anne Ermens