Afgelopen week ben ik gestopt. Ik was er echt helemaal, ZÓ ontzettend klaar mee! Echt elke vezel in mijn lijf schreeuwde: ‘ik wil niet meer, ik wil niet meer, IK WIL DIT ECHT NIET MEER!’ Het was duidelijk: ik kon zo geen seconde langer doorgaan.
Ik heb het over mijn sportproject.
Ik had een sportproject dit hele jaar. Het ontstond toen ik ging hardlopen op 1 januari. Niet omdat hardlopen mijn goeie voornemen was, maar gewoon omdat ik de impuls voelde. Die impuls heb ik vrijwel nooit, dus elke keer wanneer ik in het verleden wakker werd en dacht ‘hm, misschien kan ik gaan hardlopen’, dan dacht mijn brein er ook meteen achteraan ‘ja maar Anne, jij bént helemaal niet zo iemand die gaat hardlopen, deze impuls is vast een foutje, een bug in je systeem’. En dan trok ik de dekens nog wat verder over mijn hoofd en draaide me nog eens even lekker om.
Maar toen ik de impuls op 1 januari 2022 weer voelde, besloot ik: het kan geen kwaad om ‘em eens te volgen. Gewoon, om te onderzoeken wat dat met me doet. Terwijl ik puffend en hijgend mijn 2 kilometer rende, ontstond er ineens een plannetje.
Een goed idee
‘Weet je wat een goed idee zou zijn?’, dacht ik, ‘als ik heel 2022 élke dag ga bewegen! Elke dag, en dan meet ik het op met mijn Apple Watch en dan download ik zo’n app waarmee ik elke dag 1 seconde film waarin ik dan sport en dan heb ik straks een video van mezelf waarin ik elke dag sport en dan vind ik mezelf een extreem inspirerend persoon. Maar vooral, dan wordt mijn lichaam fitter en gezonder en verbeter ik eindelijk mijn wankele relatie met het concept ‘sport’!’
Je moet weten, sport is altijd gedoe geweest in mijn leven. Ik deed het eigenlijk alleen omdat ik bang was om dik te worden. Want dat is de boodschap waarmee ik ben opgegroeid, niet eens door mijn ouders, maar gewoon, door de complete maatschappij. De Tina, Bridget Jones, de beauty-industrie… Ze leken allemaal als boodschap uit te dragen: ‘Je moet vooral mooi en slank zijn, zodat mannen je leuk vinden. Want dat het doel in het leven van een vrouw.’
Nou weet ik inmiddels wel beter, maar toch bleek ‘voorkomen dat ik dik word’ lange tijd de enige motivatie om te sporten. En, naast dat dingen sowieso minder leuk zijn als je ze ‘moet’ doen, is het helemaal demotiverend als je na elke sportsessie naar je spiegelbeeld staart en wéér teleurgesteld bent omdat je nog steeds niet het figuur van Doutzen Kroes hebt.
Kortom, ik dacht: ik ga mijn relatie met sport verbeteren. Ik wil niet meer sporten zodat ik niet dik word en ik voldoe aan de krankzinnige, onrealistische eisen die de maatschappij stelt aan een vrouwenlichaam. Ik wil sporten omdat ik me fit wil voelen. Omdat ik een leven wil waarin ik elke ochtend energiek uit bed spring. Omdat ik een sterk lichaam wil hebben wat lang en gelukkig mee kan, zonder allerlei ouderdomskwaaltjes. Per slot van rekening ben ik ook al 34 en begin ik natuurlijk al aardig af te takelen.
En dus sportte ik elke dag. Of nouja. Bewoog ik elke dag. Als ik naar de supermarkt liep, dan telde dat. Fietste ik naar m’n werk, dan telde dat ook. En deed ik 10 minuten yoga met een YouTube video, dan telde dat ook.
Maar ik probeerde ook nieuwe dingen. Een vriendin leerde me tapdansen, ik volgde een rolschaatsles, ging aan de slag met de ketlle bel van mijn vriend, kunstschaatste voor het eerst, bezocht de boulderhal en schreef me in voor een cursus paaldansen.
Uiteindelijk heb ik het 269 dagen volgehouden.
Maar toen…
Maar toen kwam de herfst. En was het op. Mijn lichaam zei: ‘Je moet in winterslaap. Ga jij maar lekker geurkaarsen aan doen, onder een dekentje liggen en truffelkruidnoten eten terwijl je Hollands Next Topmodel kijkt’.
Ik probeerde me te verzetten, want soms heb ik ook gewoon een schop onder mijn kont nodig.
Tot ik me realiseerde: ik heb mijn doel eigenlijk al bereikt. Hoewel het jaar nog niet voorbij is, heb ik het meer dan 9 maanden volgehouden. Ik heb geleerd wat voor me werkt en weet nu hoe ik sport op een enigszins leuke manier onderdeel kan maken van mijn leven!
(Mocht je nieuwsgierig zijn: voor mij is het van noodzakelijk belang dat ik op een bepaalde tijd op een locatie aanwezig moet zijn, bij een instructrice die ik goed vind. Iemand die me niet drilt, maar vooral ook complimenten geeft en iemand die in de maat van de muziek beweegt. Zoals nu Saskia van Fit4Free Breda en Josephine van Josephine Levana Pole Dancing in Tilburg. Niet dat ik altijd de volledige les geniet hoor. Ik vervloek het stretchen van mijn hamstrings en het trainen van mijn schouders nog steeds, maar ik loop wel trots en blij naar buiten na de les. En natuurlijk hoopte ik dat ik door mijn project ook iemand zou worden die zelfstandig dagelijks zin had om te gaan rennen, maar blijkbaar ben ik gewoon écht niet zo iemand.)
Dus. Ik ben gestopt. En daar wordt vaak op neergekeken. ‘Want wie A zegt, moet ook B zeggen’. Maar misschien moeten we gewoon eens wat meer gaan toejuichen dat mensen überhaupt met dingen durven te beginnen, in plaats van op ze neer te kijken als ze de moed hebben om te durven stoppen als iets niet meer voor ze werkt. Want stoppen is niet altijd ‘opgeven’, het is soms ‘op een efficiënte manier voor jezelf zorgen’.
Mocht jij ook iets hebben waarvan je denkt: ‘Ja dit gaat natuurlijk helemaal zijn doel voorbij. Ik heb dit met mezelf afgesproken maar het slaat eigenlijk – zoals sommige mensen zeggen – ‘als een lul op een drumstel’. Weet: je kan gewoon stoppen.
Al die rare regels voor jezelf, dat je het saaie boek waarin je begon toch uit moet lezen van jezelf, voor je aan een nieuw boek mag beginnen… Dat je pas mag zoenen na een 3e date, dat je elke ochtend zou moeten mediteren… Als het je iets oplevert, lekker doen! Maar zo niet dan heb je bij dezen – mocht dat iets voor je betekenen – mijn dikke vette zegen om te stoppen.
Nog iets
Oh, er is nog iets waar ik mee ga stoppen. Namelijk, met het vragen van prijzen die niet meer kloppend voelen voor de dingen die ik lever. Mijn prijzen voor alle gezamenlijke activiteiten, zoals zangavonden en workshops gaan vanaf december 2022 omhoog.
Voor een zangavond – een complete avond ‘gewoon lekker zingen’ in thema’s als ‘kleffe duetten’ of ‘top2000’ – betaal je dan € 20,-. Een kaartje voor een workshop, waarin je in een middag een transformatie maakt, omdat ik je bijvoorbeeld leer om kinderliedjes te begeleiden op ukelele terwijl je zingt, of je help om van je podiumvrees af te komen, kost dan € 40,-.
Mocht je denken: ‘dát klinkt leuk zeg!’, kijk dan gauw in de agenda op mijn site wat er op de planning staat en bestel gauw je kaartjes in de webshop, want nu gelden de lagere prijzen nog.
Houdoe en veel liefs,
Anne
