Over geluk, ambities, succes en het volgen van je dromen

Deze blog wil ik al zo ontzettend lang schrijven. Ik wilde wachten tot het moment dat ik er een overzichtelijk verhaal van kon maken, maar hoe langer het duurt, des te lastiger het lijkt te worden. Dus deel ik het gewoon nu met je. Ik neem je vandaag mee in een hele hoop fragmenten en inzichten. Over geluk, ambities, succes en het volgen van je dromen

‘Later word ik zangeres en musicalspeelster’

Als kind hadden we een diskette met daarop ‘The Lion King Printstudio’ erop. Je kon dan een sjabloon uitkiezen en in ‘Lion King stijl’ – met Simba en Pumbaa figuren dus – iets ontwerpen en afdrukken, bijvoorbeeld een kalender of verjaardagskaart.

Ik maakte visitekaartjes. Heel veel visitekaartjes. ‘Anne Ermens, Musicalspeelster’ , stond erop, of ‘Anne Ermens, Zangeres & Actrice’. Want dat was wat ik wilde doen. Het podium op en andere mensen betoveren. Op zo’n zelfde manier als dat ik zelf betoverd kon worden wanneer ikzelf naar artiesten keek.

‘Jij bent daar te gevoelig voor’, zeiden veel mensen. ‘Dat lukt je toch niet, want heel veel mensen willen dat en het lukt bijna niemand’ en ‘Je moet dan ook met kerst werken he Anne, het is een heel zwaar vak!’

Alle bezwaren wuifde ik weg. Ik wist: ik zou zo enorm gelukkig worden van dat leven. Ik had er alles voor over.

Mijn droom achterna

Misschien dacht ik destijds naïef dat er een moment zou komen waarop het leven een aaneenschakeling van geluk zou worden. Waarop het ‘af’ was. Het moment waarop ik dan beroemd zou zijn, de ene hoofdrol na de andere zou krijgen en er geen tegenslagen zouden zijn. Alleen maar muziek, plezier, geluk, gezelligheid, liefde, applaus en bewondering.

Dat was niet zo.

Ik vond het niet leuk om last-minute leuke zangleerlingen af te zeggen en overprikkeld in de tram te zitten naar de Isolatorweg in Amsterdam, om daar 2 minuten te mogen zingen in de hoop dat de mensen van Joop van den Ende zouden zien dat ze me de hoofdrol in ‘De Kleine Zeemeermin’ zouden moeten geven. Het was niet leuk om in mijn eentje naar Scheveningen te rijden om daar te moeten optreden met een levenloze karaoketrack.

En als je denkt dat het lastig is om een leuke vent te vinden om mee te daten, bedenk je dan maar eens hoe lastig het is om minstens 5 muzikanten mee te vinden om een band te starten en aan een toekomst te bouwen. Om te discussiëren over of je wel of niet wéér een onbetaald optreden moet doen ’ter promotie’ of hoeveel en wat voor dingen we op social media zouden moeten posten.

Toen ik ‘door was’ voor een volgende ronde bij Soldaat van Oranje, vond ik het verbazingwekkend genoeg ook niet zo leuk, omdat de rol waar ze me voor hadden gecast me niet aansprak. Zelf toen ik een grote rol kreeg in een andere musicalproductie, vond ik het niet alleen maar leuk. Er was veel gedoe onderling en ik was na de 7e van de 30 voorstelling ook al wel weer uitgekeken op het stuk.

Een paar jaar geleden

Het was een paar jaar geleden en ik had een optreden. Buiten, in ‘mijn eigen’ Breda. In mijn heerlijke zomerjurk, op blote voeten in 25 graden. Gewoon lekker comfortabel met wat andere muzikanten.

Na afloop sprak ik wat fijne mensen, deed nog wat drankjes – in mijn geval betekent dat ‘appelsapjes’ – en fietste tevreden terug. De wind waaide door mijn haar, ik voelde de warmte van de zon op mijn gezicht, genoot van de geur van mijn eigen zonnebrand factor 50 en zat lekker in mijn vel.

En juist op dat moment, het moment waarop ik me hartstikke gelukkig voelde op de fiets, begon het te knagen. Het verwijtende gevoel. Want zou het optreden zélf niet het hoogtepunt van mijn dag moeten zijn geweest? In plaats van het fietsen van en naar de locatie toe?

Want ja, dat hoort toch zo? Dat je als muzikant, zangeres, artiest of kunstenaar je vak als het ware moet ‘ademen’? Dat je ‘ervoor leeft’?! En dat je alles in teken zet van dat vak, je ultiem gelukkig bent als je het uitvoert en dat helemaal niks dat gevoel kan evenaren?

Wat als, vroeg ik me met een soort van vies schuldgevoel af, wat als ik van de kleine dingen in het leven eigenlijk net zo gelukkig word als van optreden?

Hoe geluk voelt

Ik weet hoe geluk voelt. Sterker nog, ik heb het geluk dat ik heel vaak geluk voel.

Geluk zit in veel. Het zit in hoe mijn moeder de deur open deed met een badjas voor mij in haar hand, als ik door de regen naar huis had moeten fietsen. In de glunderende gezichten van mensen in de Bijenkorf, toen ik daar met mijn Close Harmony groep ‘Charmony’ al zingend het winkelende publiek verraste tijdens de kerst. Het zit in zien hoe mijn vriend O. elke avond zijn ritueel uitvoert, waarbij hij zich verstopt voor Kroepoek (de poes), zij hem dan moet zoeken en hij daarna een speurtocht van brokjes voor haar uitzet. Het zit in Disneyfilms, de Efteling, in sus2akkoorden. In dansen en in saxofoonsolo’s.

Het zit in het gevoel van gladgeschoren benen in een net verschoond bed. In hoe mijn nichtje kan zeggen ‘je bent echt prachtig’, terwijl ik er krankzinnig uitzie met een eenhoorn-haarband op mijn hoofd, een veel te kleine tule rok aan en een hysterisch glimmende roze strik om mijn nek. In berichtjes krijgen van mensen die zeggen dat ik ze inspireer, door mijn openheid in blogs en op social media. Het zit in de de slappe lach hebben met mijn leerlingen. In het gevoel van warm water en lekker geurende douchegel. Het zit in het vandaag kunnen van iets wat ik gisteren nog niet kon. In het vinden van precies de goede ‘Tone of Voice’ bij het inspreken van een voice-over. Geluk zit in tulpen, 4d-films, in de avocado die perfect rijp is en de smaak van de eerste aardbeien van het jaar.

Geluk zit in meerstemmigheid in muziek die samensmelt. In boodschappen doen en kunnen kopen wat ik wil, omdat ik weet dat ik genoeg geld heb. Het zit in heel erg hard lachen. In het zien van mensen die iets goeds doen voor elkaar. Het zit in ‘Legally Blonde’, zowel de musical als de film. In uitbundig mogen zijn en in eindelijk plassen als je heel erg nodig moet. Het zit in iemand mogen troosten. In de zon, in de smaak van bugels met kaas en in het gezicht van mijn vader als we met het hele gezin samen zijn. In muziek van Einaudi terwijl je naar de bladeren van een wiegende treurwilg kijkt en in de bevrijding van een luide nies.

Het zit in het moment waarop je ontdekt dat stelletjes van The Bachelor nog steeds bij elkaar zijn. In samen muziek maken en helemaal in de flow zijn. In horen hoe je vriendin haar kindje in slaap zingt. En in gourmetten met kerst en in paaseieren zoeken, zelfs als je 33 bent. Geluk zit in de Philips Hue lampen zo instellen, dat het licht in de woonkamer perfect is. In een nieuwe websites maken. Het zit in mensen leren zingen en muziek maken. In zien hoe mensen zichzelf verrassen, hoe ze groeien en glunderen. Het zit zelfs in het vasthouden van een vogelspin na meerdere therapiesessies rondom spinnen en andere kriebelende beestjes. In de geur van de regen na een warme dag.

Wat ik eigenlijk probeer te zeggen

Ik vind het een beetje een vage zin, maar ik ga ‘em toch noemen, omdat-ie zo sterk in mijn hoofd zit:

‘Durf de vorm los te laten en te puzzelen met de elementen.’

Wat ik ermee bedoel, is: ik dácht dat ik gelukkig zou worden van iets heel concreets. Van hoofdrollen en dagelijks op het podium staan. Maar het zijn de elementen daarvan, de ingrediënten, die me blij maken. De muziek, het uitbundig mogen zijn, van mezelf laten horen, de mogelijkheid hebben om mensen te verrassen, te troosten en te verwonderen met wat ik doe. Hoe meer ik durf de vorm los te laten die ik – en mijn omgeving – van me hadden verwacht, en die ik ook heel lang aan zowel mezelf en mijn omgeving heb willen bewijzen, hoe meer nieuwe vormen kunnen ontstaan en de puzzelstukjes op een andere manier op z’n plek kunnen vallen.

Mijn ambities nu

Mijn grootste ambitie nu? Blij zijn. Zo veel mogelijk blij zijn. Natuurlijk, het verlangen is er nog steeds om Disney-films in te spreken en om backing vocals te zingen bij Trijntje Oosterhuis. Maar het mag nooit ten koste gaan van al het geluk wat er al is, aan al het moois wat ik niet kan en wil missen. Ik wil er niet meer krampachtig mee omgaan en meegaan in het idee dat ‘je er alles voor over moet hebben’. Want dat heb ik gewoonweg niet.

‘Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Maar als je onderweg naar Rome bedenkt dat je liever naar Parijs wil, ga dan lekker naar Parijs.’

Ik ben niet beland in ‘wat ik vroeger dacht dat mijn Rome was’. Ik heb niet het leven en de carrière die ik vroeger dacht te willen hebben. Het is helemaal goed zo. Ik denk dat ik precies ben, waar ik nu hoor te zijn.

Houdoe en veel liefs,

Anne Ermens

P.S.

Misschien denk je: ‘leuk mens, die Anne, ik zou wel een keer met haar willen werken!’ Bekijk dan gerust de rest van mijn website, om te zien wat ik concreet voor je kan doen! Naast de zanglessen die ik geef, ben ik ook te boeken als voice-over, in te huren voor workshops op locatie én staan er toffe dingen op de planning, zoals Zangavonden, maar ook workshops Ukelele & Zang! Bekijk mijn website om te zien of er iets tussen zit wat jou gelukkig maakt.