Bij ons in Breda hebben we ‘Flink’. Mocht je het niet kennen, ‘Flink’ is een boodschappen-bezorg-bedrijf. En ze zijn flink snel. Je opent de app, bestelt je brood, je diepvriespizza’s, bugels met kaas uit een tube (mijn favoriet) of zelfs condooms als je die nodig hebt. Betalen doe je via de app en binnen 10 minuten is er een jongen (tot nu toe komen er bij mij altijd jongens) op een elektrische fiets naar je toe geracet om je je kartonnen tas met spulletjes te overhandigen.
Supersnel en daar ben ik dus ook helemaal aan gewend. Als ik op zondagochtend bestel, met mijn gare hoofd onder de douche stap en er tijdens het aankleden nog geen bezorger heeft aangebeld, dan denk ik al ‘God wat duurt dat lang, waar blijft die jongen toch?!’
Ik ben gewend aan snel en ik hou van snel. Hoor ik een ambulance in de buurt, dan kan ik snel op Twitter kijken wat er precies aan de hand is. Ben ik bij de Appie, dan kies ik voor de zelfscan, omdat dat sneller is. Heb ik een nieuw idee voor mijn bedrijf waar ik niet van kan slapen, dan kruip ik gerust in mijn pyjama achter de laptop en staat er een uur later een nieuwe pagina online. En kijk ik een tekenfilm en denk ik ‘hey, ik herken die stem’, dan heb ik binnen 5 tellen mijn telefoon in de hand om op Imdb te kijken welke acteur de film heeft ingesproken.
En toen kwam de dag dat ik besloot ‘dat het misschien wel leuk was om te gaan borduren’.
Ik dacht, ‘dat is naast die sneltrein van het leven, een soort ontspannen activiteit die ik dan lekker kan doen bij mijn haardvuur’. Niet dat ik een echt haardvuur heb, maar ik zet vaak een YouTubevideo op van een haardvuur en die stream ik dan naar de tv. Dus ik zag het al helemaal voor me; dit najaar het haardvuur aan, knusse jazz door de speakers, een spinnende Kroepoek (zo heet onze poes) naast me, kop heerlijk geurende thee op tafel en dan ik, helemaal ontspannen en tevreden aan het borduren.
En zo begon ik een paar dagen terug, met mijn beginners-borduur-setje aan het maken van een hysterische eenhoorn, die ik dan – als-ie af zou zijn – aan mijn 3 schattige kleuternichtjes zou kunnen geven . ‘Al mijn vrouwelijke voorouders hebben vast ook geborduurd, dus hoe moeilijk kan het zijn?!’, dacht ik nog.
Nou. Dat is op z’n Brabants gezegd ‘KEI-moeilijk!’. Je moet namelijk überhaupt eerst zien dat je een draad door de naald krijgt. En dat ging natuurlijk niet snel genoeg naar mijn zin.
Na het zo’n 37 jaar geprobeerd te hebben – oké, misschien 4 minuten, maar het voelde wel als 37 jaar – begon ik met een soort half verleidelijk en hulpeloos ‘ik-ben-een-zielige-vrouw-in-nood-stemmetje’ te smeken of mijn vriend het niet wilde doen; de draad door de naald halen. Dat deed-ie, mijn redder.
Toen kon het feest beginnen. Maar niet heus. Je moet dus bij elk minuscuul vakje de naald en het draad door 4 friemel-frummel-gaatjes steken op een kruisende manier. Ik lieg niet als ik je vertel dat ik precies 2 uur bezig was met 32 van die vakjes.
Hoezee, nog maar 7000 te gaan.
In mijn achterhoofd dacht ik aan mijn leerlingen. Aan hoe ik altijd liefdevol om ze lach als ze weer eens geen geduld hebben. Hoe ik vorige week nog wijs en geruststellend tegen een van hen zei: ‘ja natuuuuurlijk lukt het nog niet om de ‘Island Strum’ met rechts en de juiste akkoorden met links op de ukelele te spelen én dan ook nog een Grammy-award-waardige zangprestatie weg te zetten! Je hebt 3 lessen gehad! En jij kan met je brein wel snappen wat je moet doen, maar dat wil toch niet zeggen dat je lichaam het dan ook meteen kan? Ik weet met mijn hersenen ook precies hoe ik een spagaat moet doen, maar no way dat mijn lichaam een spagaat kan. Dat kan-ie misschien wel leren, maar dat kost tijd!’
Nou wil ik niet doen alsof ik altijd gelijk heb met mijn wijze woorden, maar ook auteur Lianne Keemink – die ik toch wel heel erg hoog heb zitten – zegt dit soort dingen in haar boek ‘Je kan het (doen)!‘
“Je kan heel veel. Misschien niet in het tempo dat jij voor jezelf hebt bedacht, misschien niet meteen zo briljant als jij vindt dat het zou moeten zijn, misschien met meer horten en stoten dan jij jezelf toestaat, maar… Je kan het wel. Maar let op. Ik zeg dus dat je al veel kan, niet dat je álles kan, dat je het meteen kan, dat je het altijd kan, dat alles tegelijkertijd kan of dat je het net zo snel, efficiënt kan als jij wilt.”
En:
“Er kan zoveel als je bereid bent om het tempo te accepteren dat zich voor je ontvouwt en als je al kan accepteren dat het altijd een beetje anders loopt dan je dacht.”
Met die woorden in mijn achterhoofd probeerde ik het een dag later weer. Ik kon het inderdaad doen, dat borduren. Niet supersnel. Niet supergoed. Maar al wel ietsje beter en makkelijker dan op de eerste dag.
Mocht jij iets willen kunnen of willen doen dan hoop ik dat je jezelf ook de tijd gunt. En als het om zingen gaat, heb ik goed nieuws voor je:
Eind deze maand, op zaterdag 29 oktober, geef ik namelijk een hele speciale zangworkshop. Een workshop ‘Zang voor mensen die niet kunnen of durven Zingen‘. Denk je nou; ‘ja maar, ik kan niet goed genoeg zingen’ of ‘ja maar, ik durf dat helemaal niet’, dan ben je dus precies de doelgroep. Zolang jij geluid kan produceren met je stem en het verschil hoort tussen een hoge noot en een lage noot, voldoe je aan alle eisen om mee te doen.
Twijfel je, wil je dit op een andere dag of op je eigen locatie en met je eigen gezelschap? Neem dan even contact met me op!
Houdoe en veel liefs,
Anne
P.S. 1 Over het borduren
Uiteindelijk is dit borduurwerk nooit afgekomen. Naast dat ik vind dat je jezelf de tijd moet gunnen, vind ik ook dat je mag stoppen als iets je eigenlijk alleen maar gedoe oplevert. Inmiddels ben ik gestart aan een volgende hobby, kijken of dat wel de moeite en mijn geduld waard is!
P.S. 2 Want ik heb een kortingscode van Flink, mocht je het ook willen proberen
Als je de kortingscode FLINK-DRQBVP gebruikt, krijg je € 10,- korting op je bestelling! (En als je die gebruikt, krijg ik óók weer wat korting, win-win dus.)
