Ik had een knobbel in mijn borst en plaste over mijn eigen hand, dus je zou zeggen dat het niet per se een goed begin van het nieuwe jaar was. Maar voor een ‘januari’ was het eigenlijk een prima januari! In deze blog neem ik je even mee in alle grote en kleine dingen.
Buren & Baby’s
De buren komen langs. We zijn in juli ’23 verhuisd, maar hadden ze nog niet ‘op de koffie gehad’. Dit was het moment en eerlijk gezegd vond ik het best spannend: we wonen misschien nog wel 60 jaar naast elkaar, dus dan wil je toch dat dat een beetje soepel verloopt. (Maar ook weer niet zo soepel dat je buren standaard achterom je tuin in wandelen. En wat te drinken uit je koelkast pakken. Ik hou van gezelligheid, maar niet van verrassingen.)
Was gewoon leuk. Ideale buren eigenlijk.
Ook ideaal: ik maak kaneelbroodjes. Of nouja: ik kocht verpakking Danerolle Cinnamon Buns en volg de stappen uit de gebruiksaanwijzing. Dikke vette tip om gewoon standaard in huis te hebben. Lekker en makkelijk.
Verder zijn mijn ouders zo bruut om hun kerststal weg te doen, maar ik red kleine Baby Jezus & Co. Als een kleuter staar ik dagelijks naar het kerststalletje. Ik vind het zo knus. Zo lief. Ik ben er mee opgegroeid en het heeft iets magisch.
(Ik ben er overigens nog niet uit qua geloof. Nog niet gekozen ‘wie me in z’n team krijgt’. Maar mijn zanglessen in Breda geef ik in een gebouw waar ook een kerk in zit, dus het is alsof Jezus probeert terrein te winnen. Soms loop ik ook naar het kruis. Om sorry te zeggen voor het vloeken. Of te vragen of alles wel goed met ‘em gaat, aangezien hij de oorlog niet heeft opgelost. )
Nog meer baby’s
Oke, naast ‘baby Jezus’ nog 2 dingen over baby’s. Dan hou ik erover op.
- Ik doe in januari een ovulatietest waarbij ik over mijn hand plas. (Op een of andere manier dacht ik altijd dat je – als je geen voorbehoedsmiddelen gebruikte – non-stop zwanger kon worden. Maar je moet natuurlijk de meest vruchtbare dagen gebruiken. Daar zijn dit soort tests voor.)
- Nadat ‘Ons Kroep’ (Kroepoek, de poes) een afspraak heeft bij de dierenarts, realiseer ik me dat ik het zat ben om altijd de contactpersoon te zijn. Na een paar mailtjes staat mijn vriend O. nu officieel als ‘papa van Kroepoek’ in het systeem. Love it. Eindelijk erkenning. (Misschien dat ik komende vaderdag tompoezen bij de HEMA bestel, met foto’s van Kroepoek en ‘voor de liefste papa’ erop.)
Borst
Op een zondagavond ontdek ik een bobbel in m’n borst. Ik ben geen hypochonder, maar vind het zonde van mijn tijd om te piekeren en dus maak ik direct een afspraak bij m’n huisarts.
Dinsdag voelt ze. De huisarts. (Toch best een beetje gek, om iemand daaraan te laten voelen, maar blij dat ze het doet.)
Ze voelt de bobbel ook.
‘Waarschijnlijk een cyste.’
Ik glimlach. Dacht ik al. Niks ernstigs.
‘Maar ik wil je toch gecontroleerd hebben bij het ziekenhuis. Deze week nog.’
Nog steeds geen zorgen. Ik heb altijd al een voorgevoel gehad dat ik geen kanker krijg. (Slaat nergens op, maar ik denk gewoon dat de kans groter is dat ik me een keer letterlijk doodschrik. Dat kan echt, heb het wel eens opgezocht.)
Als ik woensdag wakker word, krijg ik toch de kriebels. Wat als ik kanker heb? Wat als mijn rechterborst gewoon een tikkende tijdbom is?
Hoe moet het dan met mijn planning? Kan ik nog wel muziekworkshops inplannen? Hoe moet ik mijn leerlingen mailen dat ik ziek ben? Zal mijn borst eraf moeten? Ik ben al vanaf het moment dat ik borsten kreeg, zo enthousiast over die twee. Ik wil ze niet kwijt!
Wat als mijn haar eraf moet? Sta ik al zo sterk in mijn schoenen dat ik mezelf glunderend aan zou kunnen kijken met een kaal gezicht en maar 1 borst?
Wat als ik doodga?
Als een irritant liedje zanikt het door mijn hoofd
Terwijl ik m’n laatste leerling uitzwaai, zanikt het door mijn hoofd. ‘Wat als ik doodga’. Terwijl ik m’n 11 ukeleles in de kofferbak gooi. ‘Wat als ik doodga’. Terwijl ik richting Rijen rijd voor een workshop die ik geef. ‘Wat als ik doodga’. (Best typisch overigens, want ik heb regelmatig in m’n leven gedacht: ‘meh, ik hoef niet zo nodig te leven, ik vind het maar vermoeiend’.)
Zodra ik met andere mensen werk, verdwijnen de gedachtes en heb ik een heerlijke avond:
Maar zodra ik glunderend in de auto zit, klinkt het weer. ‘Wat als ik doodga’.
Ziekenhuis
Na een belabberde nacht slaap, haal ik mijn vriendin L. op. Ze bood eerder aan om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Superlief en ik had niet gedacht dat ik dat zó fijn zou vinden.
Als een soort Hollands Next Topmodel poseer ik voor, of nouja ‘in’, het mammografie-apparaat. Dat ding maakt foto’s van je borst, maar ‘duwt’ ze eerst helemaal plat. Alsof ze met een deegroller worden bewerkt.
Niet van later trek ik nogmaals mijn trui en B.H. uit.
De dokter kijkt langs me heen. Alsof hij nog nooit borsten heeft gezien. Hij kwakt wat ‘drabberig spul’ op m’n borst en glibbert er met een apparaat overheen. Zijn ogen gericht op het beeldscherm voor hem.
‘Hmm, nou, ik zie niks.’
Terwijl ik kijk als die emoji met wijd-opengesperde ogen, mompelt hij nog een beetje verder.
‘Maar dat is goed toch, dokter? Als je niks ziet? Want dan is er niks! Niet eens een cyste!’
De dokter mompelt verder. Zijn team van lieftallige verpleegkundigen en stagiaires benadrukken het goede nieuws. Er is niks aan de hand. Waarschijnlijk opgezette klieren. Iets hormonaals omdat ik recent ben gestopt met de pil. En dat het alsnog goed is dat ik langs ben gekomen, want je weet maar nooit.
Wat een geluk heb ik weer. Mijn grootste probleem is echt ‘dat ik zoveel goeds heb en bang ben het kwijt te raken’ en dat realiseer ik me maar al te goed. (Ik begrijp het als je geen medelijden met me hebt, haha.)
(On)geluk
Mijn lieve vriendin L. doet ‘dat waarvan mensen denken dat vrouwen het graag samen doen, maar waar ik een hekel aan heb’. Samen shoppen.
Voor de 2 livedagen die ik op de planning heb staan (eentje over spreken en jezelf presenteren, en eentje over zingen) heb ik écht een fatsoenlijke outfit nodig. Want ik kan de inhoud nog zo goed hebben, het oog wil ook wat.
Hoeveel ik ook van vriendin L. hou, ik ben vrij knorrig als we maar liefst 3 (drie!!!) winkels ingaan. Bij de eerste trui waarvan ik de kleur mooi vind (hij is gewoon wit, haha) denk ik: oké, deze nemen we. Maar L. is streng en rechtvaardig en maakt me liefdevol duidelijk dat de trui niks voor me doet.
Nadat ik goedkeurende blikken krijg bij o.a. een spijkerpak en ‘de buit binnen is’, besluiten we te lunchen.
L. heeft eind 2021 een vrij indrukwekkend auto-ongeluk gehad met hersenletsel als gevolg en wordt snel ziek van veel prikkels. Waardeloos is het. (Voor haar, voor mij is ze gewoon mijn vriendin en ik ben gewend aan haar ‘na-het-ongeluk-versie’.) Des te blijer en trotser ben ik, als ze goed voor zichzelf zorgt door aan de bar van ‘De Botanist’ te vragen ‘of we boven mogen zitten, waar geen andere mensen zitten’. Zodat de lunch iets leuks is, in plaats van een fysieke aanslag. Het mag.
Heb ik even geluk bij haar ongeluk, want zo kan mijn drukke hoofd (ADHD) óók optimaal genieten van een superchille en lekkere lunch.
Livedag
Een van de hoogtepunten van januari is mijn livedag over spreken. Van 11.00 tot 17.30 werk is met een kleine club – bewust, want dan is er veel individuele aandacht – aan ‘alles rondom spreken’. Gezond stemgebruik, spreken bij opnames, jezelf presenteren op het podium, met microfoon werken, alles komt voorbij.
Het is de 2e keer dat ik ‘em organiseer en het is helemaal te gek. Als ik na afloop met mezelf evalueer heb ik – natuuuuurlijk – wel dingen die ik wil verbeteren (zoals: ik liep uit, waardoor iemands chauffeur moest wachten), maar vooral dingen waar ik positief op terugkijk. Dit keer kregen de deelnemers bijvoorbeeld achteraf nog een opname van hun stem toegestuurd én 3 uitgewerkte punten van individuele feedback. Zo voelde het nóg completer!
Nog iets waar ik trots op was: na dit soort dagen heb ik vaak de gewoonte om doodmoe alle spullen ‘in mijn werkkamer te pleuren’, waardoor ik de volgende werkdag meteen onrustig start. Maar dit keer zette ik alles meteen goed en netjes terug op z’n plek. God, wat voelde ik me georganiseerd en professioneel en volwassen, haha.
En ook dít was januari 2024…
- Ik werk een dagje samen met Hiske van ‘Alles over Human Design‘. Het idee is dat we elkaar in de gaten houden, zodat we echt wat werk verzet krijgen, maar eigenlijk is het vooral heeuul gezellig.
- Bij Linde Jelena doe ik 1 van de 5 dagen mee aan haar online ‘cold-shower-challenge’, waarbij ik onder een compleet koud-gedraaide-douche de boel bij elkaar tier. Misschien dat ik het nog eens probeer. Ooit. In de zomer. (Ben er ergens wel nieuwsgierig naar en weet dat er veel mensen enthousiast over zijn. Dus dit komt echt nog wel eens.)
- Ik laat mijn tatoeage bijwerken. Soms vragen mensen ‘wat is dat op je arm’ en ik ben blij dat ze er nu weer gewoon duidelijk uitzien als ‘vogels’. (Zwaluwen, om precies te zijn.)
- Ik maak een mp3tje voor iemand die grapte dat ze haar voicemail ingesproken wilde hebben met mijn ‘Russian-Spy-accent’. Ze blijkt het ook daadwerkelijk te hebben ingesteld. Love it.
- Om de boel overzichtelijk te houden, maak ik een zakelijk account aan op Instagram. Hij ziet er prachtig uit, al zeg ik het zelf.
- Het lukt me om met het wafelijzer gezonde bananenwafels te maken! ‘Dat ga ik vaker doen’, besluit ik. Om het daarna weer te vergeten, want een boterham smeren is toch makkelijker.
- Mijn vriend en ik sluiten ons mini-traject bij een relatietherapeut af. (Dat klinkt heftiger dan het is, we wilden gewoon wat dingen aanpakken. Net zoals een ‘kleine beurt voor je auto’; ter onderhoud. Omdat we vinden dat ons relatie het beste verdient. 100% aan te raden.)
- Ik start met een cursus over de ‘Polyvagaaltheorie‘. Mega-interessant, over het zenuwstelsel, omgaan met spanning en gevoelens van onveiligheid. Sowieso belangrijk, maar bij het werken met stemmen – en vooral ‘werken met mensen’ – in mijn ogen éxtra belangrijk!
- Mijn complete persoonlijke blog verhuist naar ‘hier’, naar ‘Blog van Anne’. Da’s best een onderneming, maar ik ben er reuze-blij mee. Ik schrijf meteen een blog over mijn doelen voor 2024 én eentje over het Google Boodschappenlijstje. (Haha, ja dat klinkt niet spannend, maar het is echt een aanwinst in mijn leven.)
- En natuurlijk sneeuwt het. Voor het eerst maken we sneeuw mee in ons eigen huis. Kroepoek – de poes – krijgt een bordje sneeuw om mee te spelen maar het interesseert haar geen reet. Zelf ben ik er ook brij snel klaar mee en hou ik me vooral vast aan de zon die af en toe schijnt en de knoppen in de tuin die langzaam opengaan. Kom maar door me die lente!
Én ik kom misschien op de radio…
Want in januari krijg ik mijn eerste potentiële voice-over-klus binnen voor radiospotje! De eerste ronde ben ik door, want op basis van mijn demo’s, krijg ik het script doorgemaild met de vraag ‘of ik een proefversie wil maken. To be continued, hoop ik!
Houdoe en veel liefs,
Anne
P.S. Nog even dit…
Voordat je andere blogs gaat lezen, neem even de tijd om je borsten te controleren. En/of je omgeving te vragen ‘heb je deze maand al gecheckt of je borsten in orde zijn?’. Ik snap dat je liever wat anders doet met je tijd, maar je kan het maar beter weten als er iets aan de hand is.
